در جستجوی ناکجا آباد

نمیدونم چى شد که به یادش افتادم. شاید از اون موقعى بود که امیرحسین گفت فاطمه یادته یه عروسک داشتى که ستاره بود و همیشه میگفتى اون ستاره ى منه؟
پرت شدم به گذشته ها. بچه که بودم همه ى دوستام دیوونه ى کارتون هایى مثل شرک و ماداگاسکار و عصر یخبندان و داستان اسباب بازى ها و... بودند. من برعکس همه ى اون ها بودم. نه شرک رو دوست داشتم و نه عصر یخبندان. بعضى وقت ها اگر تماشاخانه ى شبکه ى پنج ماگاسکار یا داستان اسباب بازى ها رو پخش میکرد میدیدم. اونم فقط بعضى وقت ها.
کارتونِ مورد علاقه ام کارتون پرنسسى هم نبود. من لارا رو دوست داشتم. کارتونِ آلمانىِ -بعد ها به لطف اینترنت فهمیدم که آلمانى بوده- "ستاره ى لارا" رو دوست داشتم.

لاراى قصه ى ما دخترى بود که از اینکه خونشون رو عوض کرده بودند و از دوستاش جدا شده بود ناراحت بود. لارا عاشق آسمون و ستاره ها بود. یه جعبه داشت که سفینه ش بود و شبا با اون تو فضا پرواز میکرد.
یکى از شب ها که دلتنگ خونه ى قبلى شون بود، میبینه چیزى از آسمون میفته زمین. دنبالش میکنه و میبینه یه ستاره ى کوچولوعه که یه پاش جدا شده.
و بعد از اون ماجراهایى با ستاره ش اتفاق میفته.
مامانِ لارا نوازنده ى ویلن سل بود. بعد از اون کارتون بود که من عاشقِ ویلن شدم. یادمه اون زمان از تو کارتون یاد گرفته بودم که چوب ویلن "آرشه" نام داره. و فکر میکردم من چقدر بلدم که میدونم اسمش چیه.
لارا و ستاره ش دنیاى من بودند. هر وقت خونمون جعبه اى پیدا میشد، چند روز میرفتم داخلش میشستم و غذا میخوردم و زندگى میکردم و فکر میکردم سفینه ى منه.
حتى همون زمان ها بود که مصمم شدم برم فضانورد بشم.
الان که از اطرافیانم میپرسم تقریبا هیچکس این کارتون رو ندیده. خوشحالم که چقدر خوش شانس بودم که لارا رو دیدم. با فکر هاش و رویاهاش زندگى کردم...
آخ که چقدر دلتنگِ فکر و خیال هاى شیرین کودکیم هستم...

+ Opening Title