روزی
خواهم آمد، و پیامی خواهم آورد.
در رگ ها، نور خواهم ریخت.
و صدا خواهم در داد: ای سبدهاتان پر خواب! سیب
آوردم، سیب سرخ خورشید.
خواهم آمد، گل یاسی به گدا خواهم داد.
زن زیبای جذامی را، گوشواری دیگر خواهم بخشید.
کور را خواهم گفت: چه تماشا دارد باغ!
دوره گردی خواهم شد، کوچه ها را خواهم گشت، جار
خواهم زد: ای شبنم، شبنم،شبنم.
رهگذر خواهد گفت: راستی را، شب تاریکی است،
کهکشانی خواهم دادش.
روی پل دخترکی بی پاست، دب اکبر را بر گردن او
خواهم آویخت.
هر چه دشنام، از لب ها خواهم برچید.
هر چه دیوار، از جا خواهم برکند.
رهزنان را خواهم گفت: کاروانی آمد بارش لبخند!
ابر را، پاره خواهم کرد.
من گره خواهم زد، چشمان را با خورشید، دل ها را با
عشق ، سایه را با آب، شاخه ها را با باد.
و بهم خواهم پیوست، خواب کودک را با زمزمه زنجره ها
بادبادک ها، به هوا خواهم برد.
گلدان ها، آب خواهم داد
***
خواهم آمدپیش اسبان، گاوان، علف سبز نوازش
خواهم ریخت
مادیان تشنه، سطل شبنم را خواهم زد.
خواهم آمد سر هر دیواری، میخکی خواهم کاشت.
پای هر پنجره ای شعری خواهم خواند
هر کلاغی را، کاجی خواهم داد.
مار را خواهم گفت: چه شکوهی دارد غوک!
آشتی خواهم داد
آشنا خواهم کرد.
راه خواهم رفت
نور خواهم خورد.
دوست خواهم داشت.
سهراب سپهری-کاشان-روستای چنار
+ سیزده به درِ سالِ 91 بود که خانوادگی رفته بودیم بیرون. دخترعمویم نیامده بود و تنها بودم. گوشه ای نشسته و دفتری که در آن متن ها و شعر های مورد علاقه ام را مینوشتم در دست گرفته و میخواندم. عموی بزرگم پرسید چه میخوانم. جواب دادم شعری از سهراب سپهری. گفت دوست داری شعرهایش را ؟ گفتم فقط چندتایش را خوانده ام و خیلی خوشم آمده. شش ماه بعد از آن، در روزِ تولدم دیوان اشعار سهراب را از او هدیه گرفتم...
+ این شعر سهراب را عجیب دوست دارم !
+ توضیحی از شعر را اینجا بخوانید "کلیک" برای من جالب بود.
