من یک اسلیترینی هستم!

و اما آخرین پست امشب. خب یکم دیرتر از بقیه رفتم سراغش ولی رفتم به هر حال :) هری پاتر رو میگم. در عرض یک ماه کل کتاب ها و کل فیلم هاش رو دیدم. میزان حسِ فوق العاده ای که به من داد رو نمیتونم بگم. و به ضرس قاطع هر کس این کتاب ها رو نخونه اشتباه بزرگی کرده !!!

بهترین شخصیت فیلم و کتاب در نظر من پروفسور اسنیپ بود. برعکس خیلی ها از همون ابتدا ازش بدم نیومد (شاید به این دلیل که همیشه جذب شخصیت های جدی و تقریبا منفی داستان ها میشم) و اواخر داستان که فکر میکنم همه عاشقش شده باشند ، من دیوونه ی این آدم شدم ، سوروس اسنیپ...

به پیشنهاد دوستانم به سایت پاترمور سر زدم و گروهبندی شدم :)) برخلاف تصور خودم و دوستام افتادم در :

بعله :)) من یک اسلیترینی هستم ! هم گروه با لرد ولدرمورت و پروفسور اسنیپ !

که البته واقعا هم خوشحال شدم که با اسنیپ عزیز هم گروه هستم. سیما و مطهره گریفندوری هستند و مهرانه هافلپاف (البته مهرانه بار دوم هم آزمونش رو داد و افتاد گریفندور ولی من همون بار اول رو حساب میکنم :دی )

نیازمند به یک ریونکلاوی هستیم که کامل شیم ^_^

+ بکسی بین اطرافیانم هست که گویا شاکیه آدم هایی مثل من طرفدار هری پاتر باشن! آدمی مثل من که آرومه ! و هرازگاهی پیام میده و مسخره میکنه و هر چی دلش میخواد میگه (نمونه ی یک مردم آزار واقعی!) چون به نظرش حضور من در جامعه ی پاترهد ها یک ننگ به حساب میاد! چرا مردم اینقدر قضاوت های الکی میکنند در مورد آدم ؟ چرا به خودشون همچین اجازه ای میدن ؟

 

+ نوشته شده در سه شنبه ۳۰ شهریور ۱۳۹۵ ساعت ۲۳:۴۸ توسط فاطمـه | نظرات

تولدم

تولدِ امسالم (در واقع تولدهای امسالم) فوق العاده بودند. فکر میکنم این همه عشق و علاقه از اطرافیانم نشونه ی این باشه که تو روابطم پیشرفت داشته ام. از تولدی که یک هفته زودتر توسط دوستام در مدرسه گرفته شد بگیر تا کافه و رستوران رفتن وسط مسافرت به مناسبت تولدم همراه مامان و بابا و اومدن دوستم به خونمون همراه شیرینی و کادو و بادکنک یک هفته بعد از تولدم...

و کادو و تبریک های عالی از طرف دوست و فامیل :)

مرسی از همشون. از همه ی آدمای بامعرفتِ اطرافم...

تولد آدم ها برام با ارزشن. روزی بوده که اون ها پا به این دنیا گذاشتند و الان کنارمون هستند. تبریک گفتن تولد آدم ها یعنی ابراز خوشحالیِ ما از حضورشون. تشکر از خدا برای وجودشون. برای همین همیشه سعی کردم تولد آدم ها به خاطر بسپارم و بهشون تبریک بگم و بهشون بگم که چقدر خوشبختم که دارمشون...

+ تولدم بیست و سوم شهریور بود.

+ نوشته شده در سه شنبه ۳۰ شهریور ۱۳۹۵ ساعت ۲۳:۱۵ توسط فاطمـه | نظرات

شاکیم >_<

کاش یه وقت هایی،به جای اینکه بقیه ازت انتظار داشته باشن، بفهمنت...

+بعضی آدم ها وقتی میان از غم و غصه هاشون تعریف میکنن، آدم خنده اش میگیره بیشتر. به این چیز ها میگی غم و غصه عزیزم؟

+ نوشته شده در سه شنبه ۳۰ شهریور ۱۳۹۵ ساعت ۲۳:۰۰ توسط فاطمـه | نظرات

لحظه ها...

دوست دارم تو همین لحظه، وقتى در تاریکى اتاق روى تختم دراز کشیدم، و سعى میکنم به هیچ چیزى فکر نکنم، تا ابد بمونم و بهتوون گوش کنم...

+ نوشته شده در جمعه ۱۲ شهریور ۱۳۹۵ ساعت ۱۹:۴۴ توسط فاطمـه | نظرات

نصیحتی که بالاخره بهش عمل کردم!

دخترعموی بزرگم که در واقع از خواهر به من نزدیکتره، همیشه نصیحتی بهم میکرد که هیچ وقت انجامش نمیدادم. چیزی که میگفت این بود "با آدمِ احمق و نفهم بحث نکن.بزار تو حال و افکارِ جاهلانه ش بمونه."

اما روحیه ی من انگار همیشه جنگجو بوده. آدم ها رو به بحث میکشوندم و ساعت ها باهاشون بحث میکردم و حرف میزدم. حتی اگر بعضی وقت ها از عصبانیت دست هام میلرزیدند و پاهام یخ میکردند. اما چند وقتی هست که به نظر میاد از بحث با آدم ها خسته شدم. خودم کاری میکنم زودتر تموم شه. یا حتی جلوی شروع شدنش رو میگیرم.

امشب، حالم خوب بود. غمگین نبودم. شادِ شاد هم نبودم. عادی بودم. خیلی عادی. به یکی از دوستای قدیمیم پیام دادم. دلم میخواست باهاش گپ بزنم. موقعِ فرستادنِ پیام یه کوچولو تردید افتاد توی دلم. اما فرستادم. با شور و شوق از احوالم گفتم. اما لحنش زهرآگین بود. به شدت...

در مقابلِ پیامش هاج و واج مونده بودم. حتی نمیفهمیدم چرا داره این حرفا رو به زبون میاره. میتونستم از خودم دفاع کنم. میتونستم کلی حرف بزنم و بحثی رو راه بندازم و بهش بفهمونم داره اشتباه میکنه. موقعِ نوشتنِ پیام یک آن وایستادم. کل پیامم رو پاک و نوشتم "آره حق با توعه".

ادامه داد، با خودم گفتم بزار هر چی میخواد بگه.بزار خودش رو خالی کنه. و گفت و گفت و گفت. حرف هایی که خیلی دلم رو سوزوند. اما هیچی نگفتم. در جوابِ حرف هاش فقط چند تا صورتک خندان فرستادم. دیدم چند بار "is typing..." شد ولی چیزی نفرستاد. و صحبتمون همین جا به پایان رسید.

این دفعه جزء معدود بار هایی بود که به توصیه ی دختر عموم عمل کردم. اولش ناراحت شدم. با حرف هایی که میزد، با تهمت هاش، با همه چی داشت من رو میسوزوند. پاهام یخ کرده بود. قلبم تند تند میزد.اما بعدش خوشحال شدم که چه خوب که این بحث ادامه پیدا نکرد.

شروعِ این بحث شاید دلایلی مختلفی داشت؛ شاید اون حالش خوب نبوده، شاید از من به خاطرِ کاری، حرفی، اتفاقی کینه به دل گرفته (ازش پرسیدم ولی جوابی نمیداد و کنایه میزد) و شاید حتی تاریخ انقضای دوستیمون گذشته بود و پوسیده شده بود و با هیچ بحثی درست نمیشد.

+ نصیحتِ دختر عموم رو جدی بگیرید. مطمئنا مثل من یه روزی به کارتون میاد.

+ دورانِ خوبی با رفیقم داشتم.خیلی خوب.بعضی از بهترین خاطراتم متعلق به زمانیه که با اون بودم. اما هر دو عوض شدیم.

+ دلم شکست. میبخشمش اما فراموش نمیکنم امشب رو.

+ ازتون خواهش میکنم اگر از کسی ناراحتید، با کنایه باهاش حرف نزنید. روراست همه چیز رو بهش بگید و اونو تو سردرگمی قرار ندید. من یه زمانی خودم آدمی بودم که همه ی حرف هاش رو با کنایه میگفت. میگفتم دستِ خودم نیست اما بود. میتونستم ساکت باشم اون لحظه و بعدا حرفم رو با آرامش بگم...

+ این وبلاگِ خلوت و نسبتا متروک رو برای این دوست دارم که هیچ کدوم از آدمای مزاحمی که تو شبکه های مجازیِ دیگه ام به اجبار تحملشون میکنم، نیستند. حتی اگه کسی پُست هام رو نخونه، نظری نذاره، من اینجا میمونم، مینوسم و لذت میبرم. مطمئنا بعد از کنکور حسابی رونق میدم این صفحه رو و مهمتر اینکه *به همتون سر میزنم*

+ نصفه شبا خیلی خوبن...حتی اگه صبحش یه عالمه کلاس و آزمون داشتی باشی بازم نمیخوای که بخوابی.

+ نوشته شده در سه شنبه ۲ شهریور ۱۳۹۵ ساعت ۰۱:۳۶ توسط فاطمـه | نظرات
در دنیای موازی بالرینم. آواز می‌خوانم و حتی با سفینه ام میان ستاره ها و کهکشان ها سفر می‌کنم. اما اینجا و در این دنیا، به تماشای قصه ها نشسته ام. قصه ی آدم ها، خیابان ها، سایه ها و سکوت ها.

"کُل واحد منا فی قلبه حکایة"
قالب عرفـان