در جستجوی ناکجا آباد

چند وقت پیش حالم خوب نبود و در به در دنبال مشاور درست و حسابی می‌گشتم. از مربی یوگام کمک خواستم و بهش گفتم که اگه دکتر خوبی رو می‌شناسه بهم معرفی کنه. با همون لحن صبورانه و مهربونش گفت فاطمه جان، بهترین روانشناس برای هر کسی، خودشه. هیچکس تو رو بهتر از خودت نمی‌شناسه. چند تا کتاب معرفی کرد و در کنارش یه کاری رو بهم گفت که تا الان انجامش ندادم. اما از امشب قصد دارم انجام بدم.
خیلی ساده‌س. شب ها قبل از خواب، شروع می‌کنی به شکرگزاری کردن. شکرگزاری بابت تک تک چیز های خوبِ زندگیت. ساده ترین و کوچیک ترین و حتی بدیهی ترین چیز ها. شاید اولش کار مسخره و بی‌خودی به نظر بیاد اما مربی‌مون می‌گفت این کار باعث می‌شه چند وقت بعد به خودت بیای و ببینی چقدر دیدت به همه چی مثبت شده. کم کم تو روز دنبال چیزای مثبت می‌گردی که شب ها به خاطرشون از خدا تشکر کنی. امشب اولین شبیه که می‌خوام شکرگزاری کنم. از اونجایی که من خدای نصفه ول کردن کار ها هستم، می‌خوام از قانونِ ۲۱ روز استفاده کنم. می‌گن اگه کاری رو ۲۱ روز پشت سر هم انجام بدین ناخوداگاه براتون تبدیل به یه عادت می‌شه. چی بهتر از این که شکرگزاری کردن تبدیل به عادت شه؟
و این پُست رو اینجا می‌ذارم که این اولین شب رو با هم شکرگزاری کرده باشیم. شما اگه خواستین باهام همراه بشین.
خدایا، ازت ممنونم به خاطر پدر و مادرم، به خاطر بدن سالمم، قد بلندم، دست های پرتوانم، ابرو های کمونی ام، بینی کوچیکم، انگشت های کشیده ام، اندام خوبم، موهای ظریف و نرمم، قلب و چشم و گوش سالمم.
خدایا مچکرم بابت سقفی که بالای سرمه. بابت سرمایه ای که داریم، بابت اینکه هر روز بدون نگرانی مالی سر روی بالشت میذاریم. ممنونم به خاطر آدم های خوبی که کنارمن، دخترعموی بزرگم، دوست صمیمیم، دوست های دانشگاهم.
خدای قشنگم، مرسی بابت آرامشم. مرسی برای اینکه می‌تونم کتاب بخونم، فیلم ببینم، معاشرت کنم. مرسی برای امنیتی که دارم. مرسی برای تمام حال های خوبی که تجربه کردم و خواهم کرد. مرسی برای اتفاق های جدیدی که در پیش دارم. ممنونم به خاطر امید هایی که تو زندگیم دارم. ممنونم برای انرژی های مثبتی که از آدم های دور و نزدیک زندگیم دریافت می‌کنم. ممنونم برای وجود مغزی که باهاش فکر می‌کنم. ممنونم که ریه های سالمی برای نفس کشیدن دارم و ممنونم برای وجدانی که دارم، برای وجود احساساتم. ممنون از اینکه می‌تونم بنویسم، درس بخونم، دانشگاه برم. ممنون برای اینکه در بهترین دانشگاهِ رشته ام درس می‌خونم، پیش خانواده ام و تو شهر خودم. و ممنون از اینکه من رو با یوگا آشنا کردی :)
+این رو ساعت ۱ نیمه شب نوشتم ولی الان پُستش کردم.

از اتاق اومدم بیرون دیدم مامان بیدار نشسته داره آمیرزا بازی می‌کنه. گفتم چرا بیداری؟ گفت خوابم نمی‌بره. رفتم پیشش دراز کشیدم. چند ساعت پیش حموم رفته بودم، موهام نم داشت و بوی شامپو می‌داد. در بالکن باز بود و هوای خنک پاییزی، سرما می‌انداخت به جونم. مثل بچه گربه ها خودم رو جمع کردم و چسبیدم به مامان. احتمالا دوباره تو باغچه ی حیاط جیرجیرک اومده بود که صداش اینقدر بلند و واضح تا پذیرایی میومد. نشستم همراه مامان به حدس زدن کلمات. یه جاهایی خنده‌مون می‌گرفت، خودمونو کنترل می‌کردیم که صدای خنده هامون بابا رو که تو اتاق خوابیده بود، بیدار نکنه. رفتم به ۶-۷ سالِ پیش. اون وقتی که عید ها با دایی ها و خاله ها می‌رفتیم شمال، ویلای دایی تقی. شب ها موقع خواب، وقتی بالاخره از خندیدن و حرف زدن خسته می‌شدیم، هر کدوم از بچه ها می‌رفتن پیش ماماناشون بخوابن. منم میومدم کنار مامان. هوا سرد بود. می‌رفتیم زیر پتو و آروم حرف می‌زدیم جوری که بقیه اذیت نشن. بعد به فردا فکر می‌کردم. به اینکه صبح زودتر بیدار شم و تمرین های ریاضی ای که خانوم حسینی واسه ی عید داده رو بنویسم که بعدش بتونم با خیال راحت با بچه ها وسطی بازی کنم. به مامان با قیافه ی نگران می‌گفتم«کتاب علومم رو تهران جا گذاشتم. کاش وقتی برگشتیم وقت کنم بخونمش.» مامان می‌گفت اینقدر فکر نکن. بگیر بخواب.
برمی‌گردم به همین زمان. مامان چند تا حدس خوب زده و این مرحله رو هم تموم کرده. میگه دیگه کم کم بریم سر جامون بخوابیم. تو دلم می‌گم کاش غصه ها و نگرانی ها همراه خودمون بزرگ نمی‌شدن مامان...

باید از کتاب دزد بگم براتون. اسمش رو تا به حال نشنیده بودم. نه فیلمش و نه کتابش. حتی تو گودریدز هم بهش برنخورده بودم. یه روز پُستچی اومد دم درمون و «کتاب دزد» رو گذاشت تو دستام. مهر جیره ی کتاب خورده بود پشتش. اگه نمیدونید جیره ی کتاب چیه، اینجا کلیک کنید. از اونجایی که فکر می کردم کتاب معروفی نیست، مدت ها تو کتابخونه ام خاک خورد. تا اینکه یه روز اتفاقی برش داشتم و نوشته های پشتش رو خوندم و دیدم درمورد جنگ جهانی دومه،موضوع مورد علاقه ام! علاقه مند شدم و شروع کردم به خوندن. آروم آروم خوندمش. از اون دست کتابایی نبود که بتونی یسره بشینی پاش. پر از خاطرات جزئی بود. یه سه شنبه ای بود که دیگه رسیدم به اواخر کتاب. اون روز خیلی بی حوصله بودم، اونقدری که حتی کلاس زبان هم نرفتم. بدون اشتیاق کتاب رو برداشتم و خوندم و یه جا به خودم اومدم و دیدم دیگه اشک هام اجازه نمیدن کلمات رو ببینم. یادم نیست آخرین کتابی که اینجوری اشکم رو دراورده بود، چی بود، کدوم کتابی کاری کرده بود که برای چند دقیقه بذارمش کنار و فقط اشک بریزم. این اشک ریختنه باعث شد بی حوصلگیم رو هم فراموش کنم. بعدش سبک تر شده بودم. خیلی سبک تر.

حالا از خلاصه ی کتاب براتون بگم. اول از همه راوی کتاب مرگه و از همون صفحه ی اول خودش براتون اسپویل میکنه که همه قراره بمیرن. ماجرا تو آلمان و زمان هیتلر و نازی ها میگذره و بعد هم جنگ جهانی دوم. شخصیت اصلی داستان، دختر بچه ایه به اسم لیزل که مادر و پدرش رو به خاطر کمونیست بودن از دست داده و حالا سرپرستیش رو به زن و شوهر آلمانی و مسیحی ای دادن که از طبقه ی متوسط رو به پایین جامعه به حساب میان و بعد هم ماجراهایی که براشون پیش میاد. لیزل عاشق واژه و کلمه و داستانه و همین علاقه اونو کتاب دزد میکنه و یه روز همین ها زندگیش رو تغییر میدن.

چند تا نکته برای من خیلی جالب بود. اول اینکه اکثر فیلم ها و کتاب هایی که درباره ی جنگ جهانی دومه، ماجراهایی از یهودی ها رو روایت میکنه و سختی شون و ظلمی که بهشون شده اما این کتاب درباره ی چند تا خانواده ی مسیحی آلمانیه. یعنی کسانی که هیتلر ازشون حمایت می کرده و رهبرشون بوده و تا حالا با داستانی درمورد این خانواده ها مواجه نشده بودم. دوم اینکه خیلی قضاوت سیاسی نکرده بود. اینکه بگه متفقین خوبن و آلمان ها بد و این جور چیزا. سوم و جالب تر شباهت زندگی مردم جنگ زده ی آلمان با مردم خودِ ما تو زمان هشت سال جنگمون بود. هیچ وقت تا به حال اینقدر شبیه به هم ندیده بودمشون.

دیشب فیلمش رو هم دیدم. خب راستش قطعا پیشنهاد من کتابشه. فیلم کاملا به کتاب وفادار بود ولی به نظرم میشد خیلی بهتر از این ها از آب دراد.کلا همیشه کتاب یک سر و گردن از فیلم بالاتره. اما اینم بگم که موسیقی فیلم کارِ جان ویلیامزه. آدم کیف میکنه از شنیدنش :)

یه جایی از کتاب هست که لیزل داره درمورد پدرش (در واقع پدر خوانده ش) حرف میزنه. اونقدر قسمت خاصی نیست که تو بریده های کتاب بذارمش اما باعث میشه با خوندنش بغضم بگیره. شاید به خاطر اینه که رابطه ی خوب لیزل با پدرش، خیلی شباهت داره به رابطه ی من و پدرم. و همینطور علاقه ی لیزل به پدرش.

پدر امشب با من نشست. آکاردئونش را پایین آورد و نزدیک جایی که ماکس عادت داشت بنشیند، نشست. غالبا وقتی می‌نوازد به صورت و انگشت هایش نگاه می‌کنم. آکاردئون نفس می‌کشد. روی گونه های بابا خط افتاده است. به نظر می‌رسد بر روی صورتش کشیده شده باشند، به دلیلی، هر بار که آن را می‌بینم، دلم می‌خواهد گریه کنم. گریه ام نه به خاطر غم است نه غرور. من فقط شکل حرکت و تغییر آن خط ها را دوست دارم. گاهی فکر می‌کنم پدرم یک آکاردئون است. وقتی به من نگاه می‌کند و لبخند می‌زند و نفس می‌کشد، صدای نت ها را می‌شنوم.

فکر می‌کردم عشق تو چیزی نیست
مگر سرخی لکه ای خرد بر پوست
که می‌شود با آب شست؛
لکه ای شاید از تغییر فصل،
از دگرگونی هوا،
حساسیت، آفتاب سوختگی،
که دیری نمی‌پاید بر صورتم...

فکر می‌کردم عشق تو رودخانه ای است
برای نوازش دشت ها، سیراب کردن مزرعه‌ها،
اما زمانی که در سرزمین درون من جاری شد،
دهکده ها را غرق کرد،
سیلابی شد،
سرزمین مرا فراگرفت،
دیوار های خانه ام را فروریخت،
و مرا حیران در برهوت ناکجا آباد رها کرد.

پنداشتم عشق تو
چون ابری بر من بگذرد،
لنگرگاهت پنداشتم،
و پناهت،
و اینکه عشق ما نیز
چون عشق های دیگر
روزی به فرجامی برسد،
و تو چون نوشته ی روی آیینه ناپدید شوی،
و برف زمان
بر ریشه های نهالی ببارد که با هم کاشته بودیم.

شور و اشتیاقم را برای چشمان تو عادی یافتم
واژه های دلدادگی‌ام را عادی پنداشتم،
اما اینک می‌بینم چه خطایی بود آن همه
عشق تو نه لکه ای بود سرخ بر پوستم
که با آبی زایل شود،
نه زخمی که با گیاه مرهمی درمان شود،
و نه سرمایی که با باد شمال بیاید.
عشق تو هجوم شمشیری بود بر تنِ من،
سپاهی تازنده،
نخستین گام بر جاده ی دیوانگی.

•|در بندر آبی چشمانت~نزار قبانی|•

گفت برات یه چیزی خریدم. بعد یه دفترچه از تو کیفش درآورد و داد بهم.جلد پارچه ایِ قهوه ای رنگ داشت و ورق های کاهی. بازش کردم و دیدم تو صفحه ی اولش برام نوشته «تقدیم به او که قلبش به وسعت دریاها و روحش به آزادگی پرنده ای کوچک در آسمان هاست.» ای کاش واژه ها قدرت توصیف حالم رو داشتند.

به تاریخِ 30 مرداد 1397

+عنوان جمله ایه از آدری هپبورن.

وقتی تو یوگا حرکتی رو انجام می‌دیم، بعدش باید بدنمون رو رها کنیم و توجه کنیم به اون قسمتی که از کشیدگی درد گرفته. ما باید به درد نگاه کنیم و حسش کنیم. در اون صورته که کم کم بدنمون رو می‌شناسیم.
راستش منم مثل شما پایان این داستان رو نمی‌دونم. اما اصلا پایانش چه اهمیتی داره؟
۴ ماه از اون شب گذشته. این ماجرا رو اینجا نگفتم برای اینکه یه قصه ی لوسِ رمانتیک تعریف کرده باشم یا صرفا برای ثبت یه خاطره از یه آشنایی باشه.
شما ماجرا رو به صورت یه داستان خوندید. وسطا کم و بیش به غصه های قبل از رسیدنمون اشاره کردم. غم هایی که بعد از رابطه به سراغم اومد، خیلی هاشون به مراتب بدتر بودند. حتی یه بار رو خوب یادمه، حس می‌کردم قلبم از شدت غم سنگین شده. انگار که بهش یه وزنه وصله. کمرم رو خم می‌کرد. رو به روی دخترعموم نشسته بودم، حالت صورتم رو دید. دیگه لازم نبود چیزی بپرسه. حرفیم نزدیم. آهنگِ نیازِ فریدون فروغی که خیلی دوستش دارم رو گذاشتم. فروغی می‌خوند و من تو فکر غرق بودم. بغض گلوم رو گرفت. یهو گفتم کاش هیچ وقت توی اون گروه عضو نمی‌شدم. این تنها باری بود که این حرف رو از ته دلم زدم. بهم گفت:«فاطمه، هیچ وقت این حرف رو نزن. شاید تو خودت اونقدر ها متوجهش نباشی، اما من هستم. به تغییراتت نگاه کن! به عوض شدن دیدت به خیلی چیزا. ببین! حالا خیلی چیزای بیشتری رو میتونی درک کنی و بفهمی! اینا همش به واسطه ی همین ماجرا بوده.»
چرا دروغ بگم؟ تا چند هفته ی پیش منم خیلی به پایانش حساس بودم. بار ها تا مرز تموم کردن پیش رفتیم. اما الان دیگه این احساس رو ندارم. حرف دخترعموم خیلی وقت ها تو مغزم می‌پیچید، وقتای خوشحالی برام مهم بود، اما وقتای غم می‌گفتم "گور بابای تغییر کردن! دارم عذاب می‌کشم! نمی‌ارزید!" اما یه شب نشستم فکر کردم و با خودم گفتم واقعا پایانش مهمه؟ تمام رنج و درد کشیدنا برای اینه که به پایان نرسه؟ یا حداقل به یه پایانِ بد؟ این رابطه شاید فردا یا یک هفته یا یک ماه یا حتی یک سال بعد تموم شه. و چند سال بعد هم فراموش یا کمرنگ میشه. و اون وقته که می‌بینی چیزی برات نمونده جز چهار تا خاطره.
تصمیم گرفتم درد هارو ببینم، حسشون کنم و با استفاده ازشون خودم رو بشناسم. مهم ترین چیزی که یه رابطه -هر رابطه ای- میتونه به آدم بده هم همینه. شناخت بیشترِ خودت.
من خوشحالم و هیچ وقت پشیمون نیستم از عضو شدن در اون گروه و آشنایی باهاش. من خوشحالم چون روزای خوش زیاد داشتم. روزایی که با یه لبخند گُنده روی صورتم به صفحه ی چت خیره میشدم و وقتایی که با یه حال خوب از دیدارش میومدم خونه. من خوشحالم چون به واسطه ی آشنایی باهاش چیزای جدیدی رو تجربه کردم. من خوشحالم حتی به خاطر غم هام. و خوشحالم از این رابطه که هر چند ممکنه یه روز تموم شه، اما باعث شد خودمو بهتر بشناسم و دیدگاهم رو به خیلی چیزا عوض کرد.

+ هفته ی پیش چند ساعت پشت سر هم نشستم و تایپ کردم. کلش رو یک جا نوشتم و اینم از آخریش.

یه شب بهاری بود. ۲۷ فروردین. گفت «ا» عاشق شده. عاشق یه دختر چادری تو دانشگاه. عشق در یک نگاه. بهش گفتم من این مدل عشق رو قبول ندارم. عشق واقعی اونیه که با شناخت به وجود بیاد. آدمی رو می‌بینی، کم کم باهاش آشنا می‌شی، علایقش رو می‌شناسی، اخلاقش رو می‌شناسی و بعد بهش دل می‌بندی. من این مدل عشق رو قبول دارم.
دقیقا یادم نیست چی گفتیم و چرا حرفمون کشید به اونجا که «ح» گفت «راستش رو بخوای من فکر می‌کردم عاشقت شم. چون هر چیزی که من میخواستم تو دوست دختر قبلیم باشه، توی تو بود. تو همش فکر می‌کردی تنهایی و می‌ترسیدی که من فکر کنم علایقت عجیب و غریبن و فکر کنم دیوونه ای، اون لحظه با خودم گفتم این دخترا خیلی کمن و فکر می‌کنن که این بده.»
بهش گفتم «اگه بحث راستگوییه، باید بگم که من اون اوایل اونجوری ازت خوشم نیومد. یعنی در حد یه دوست بودی. کم کم بهت علاقه‌مند شدم اما از یه جایی به خاطر دلایلی دیگه علاقه‌م از بین رفت و دوباره برام دوست معمولی شدی.»
می‌دونستم آخرای حرفام دروغ بود. هنوز خیلی دوستش داشتم. اما نمی‌تونستم بگم. اونم با وجود حرف قبلیش.
اصرار کرد که چرا علاقه‌م بهش از بین رفت. چه چیزی باعث شد اینجوری بشه و همین حرف ها ادامه پیدا کرد تا اونجایی که سه تا اسکرین شات از چت با دوستش فرستاد. گفت «فکر نمی‌کردم هیچ وقت اینارو بفرستم. حرفی که تو امشب زدی ترس چندین ماهه ی من بود. اینکه بگی بهم علاقه نداری.»
تو چت با دوستش گفته بود می‌ترسه بهم بگه دوستم داره. نکنه من برم و همین دوستی معمولی رو هم از دست بده. گفته بود فاطمه چند بار گفته ما زوج خوبی نمی‌شیم. گفته بود موقعی که دستامو گرفته ضربان قلبش تند شده.
بهش اعتراف کردم که منم همچنان دوستش دارم.
ما شبیه هم بودیم. هر دو علاقه مون رو پنهان می‌کردیم. ناخواسته همدیگه رو عذاب داده بودیم. و حالا یه اتفاق جدید در راه بود.
اون شب پایانِ یه دوستی معمولی و آغاز یه رابطه بود.

+قرار بود دیروز بذارمشا ولی نت نداشتیم -_- یه پُست دیگه مونده :) میذارمش زودِ زود.

هر شب به اون قرار فکر می‌کردم. به لحظه ای که دستم تو دستاش بود. از ذهنم بیرون نمی‌رفت.با غم عجیبی همراه بود. با غمِ علاقه ی یک طرفه. «ح» من رو به عنوان یه دوست معمولی می‌دید. نه بیشتر. اما من چی؟ اگه با دختری می‌رفت تو رابطه، من باید چیکار می‌کردم؟ حس می‌کردم نابود می‌شم. هیچی ازم نمی‌مونه.
شب ها موقع خواب اون بود تو فکرم. صبح ها که بیدار میشدم اولین واژه ای که به ذهنم می‌رسید اسمش بود. یه پیامش باعث میشد قلبم تند تند بزنه.
بار ها تلاش کردم فراموشش کنم. زیاد باهاش حرف نزنم که این احساسات یادم بره. اما نمی‌شد. تلاش برای فراموش کردنش فقط باعث میشد بیشتر بهش فکر کنم.
شب ها کابوس می‌دیدم. روز ها بی‌حوصله و غمگین بودم. اما چیزی به خودش نمی‌گفتم. حتی چند بار به شوخی بهش گفتم که ما هیچ وقت زوج خوبی نمی‌شیم. نمی‌خواستم حتی ذره ای فکر کنه بهش علاقه دارم.
قرار بود بعد از عید دیگه آنلاین نشه که تا کنکور خوب درس بخونه. با خودم گفتم این فرصت خوبیه برای فراموش کردنش. یک هفته آفلاین بود. تو همون یک هفته، یکی از دوستاش به اسم «م» تو اینستاگرام فالوم کرد. یه استوریش باعث شد یکم با هم حرف بزنیم. بهم گفت تو «ح» رو می‌شناسی؟ گفتم اره. من همون دختر فرندزیه ام! جواب داد که آره آره درمورد تو حرف زده بود قبلا. البته نه خیلی زیاد.
«م» بهم گفت میشه یه روز بریم کافه و با هم بیشتر آشنا شیم؟ گفتم فعلا عیده و درگیریم. خیلی شک داشتم. من «ح» رو دوست داشتم و الان باید با صمیمی ترین دوستش می‌رفتم کافه که بیشتر آشنا شم؟ اصلا خود «ح» خبر داشت؟
اما یه شب حرصم گرفت. دلم می‌خواست تو درونِ خودم از «ح» انتقام بگیرم. از اینکه من اینقدر دوستش دارم و اون نه. داشتم تصمیم میگرفتم که به «م» بگم بعد از مسافرت یزدمون بریم کافه.همون لحظه برام یه اس ام اس از سمت «ح» اومد. بهم گفت که دلش برام تنگ شده و الان داره آخرین آهنگی که براش فرستاده بودم رو گوش میده. ازم خواست قبل از مسافرتمون باهاش برم بیرون. منم قبول کردم. دل منم تنگ شده بود. فکر بیرون رفتن با «م» رو هم از ذهنم انداختم بیرون.
همون شب درمورد پیشنهاد «م» به «ح» گفتم. «ح» تعجب کرد. با «م» حرف زد و ازش خواست مستقیما منظورش رو بگه. «م» اومد پی وی من و بهم گفت که ازم خوشش اومده و برای همین می‌خواسته بریم بیرون. این فرصت خوبی بود که بفهمم «ح» به من علاقه داره یا نه. ازش پرسیدم چیکار کنم. چه جوابی به دوستش بدم. گفت نمی‌دونم. اگه همو دوست دارید برید بیرون، من کی باشم که بین دو نفر وایسم. اما استقبال زیادیم نکرد.
من فردای اون شب جواب قطعیم رو به «م» دادم. گفتم که علاقه ای بهش ندارم.
تو قرارمون دیگه حرفی از اون ماجرا نزدیم. یه فیلم عجیب و غریب از هنر و تجربه دیدیم و بعدم رو نیمکت پارک هنرمندان نشستیم. هوا گرم تر از این بود که دستام یخ کنند. تو سینما بهش گفتم تا حالا موتور سوار نشده‌م. اصرار کرد که بیا با موتور بریم اون بستنی ای که قولش رو بهت داده بودم برات بخرم. پشت موتور نشستم و تا چهارراه استانبول و اون طرفا رفتیم. سعی می‌کرد یه جاهایی تند بره که من رو بترسونه و بعد از جیغ من می‌خندید. رسیدیم بستنی فروشی و موتور رو پارک کرد تو پیاده رو. دو تا بستنی قیفی خرید. بهش گفتم بیا عینک هامونو عوض کنیم ببینیم چه شکلی می‌شیم. از آینه ی موتور خودمونو دیدیم. من و اون. با عینک های همدیگه. تو یه قاب. تنها صدایی که تو مغزم تکرار می‌شد این بود «ما چقدر به هم میاییم»

+اینکه تو یک روز 2 تا پُست گذاشتم دلیل اینه که میخوام حتما تا فردا تموم شه. که باز اونم دلیلی داره که خودتون میفهمید.

تجربه ی فوق العاده ای بود برای من. چی بهتر از داشتن یه دوستِ معمولی پسر با اشتراکات زیاد؟ من هیچ احساسی بهش بیشتر از دوست معمولی نداشتم. اما به عنوان دوست خیلی ازش خوشم میومد.
صحبت هامون مثل قبل ادامه داشت. حتی بیشتر شده بود.
روز ها گذشت و رسید به دی ماه. همون وقتی که تو تهران چند روز برف بارید و همه جا سفیدپوش شد. یکی از شب های برفی قرار دوممون رو تعیین کردیم. سینما بعد هم کافه ی مورد علاقه ی «ح».
تو سینما بود که کم کم یه احساس عجیبی بهم دست داد. خیلی ضعیف. اما بود. فیلم مزخرف بود. جز من و اون، ۵-۶ نفر دیگه هم بودند. بعضی وقت ها با صدای بلند حرف می‌زد و من بهش اعتراض می‌کردم و از قانون‌مندی من خنده‌ش می‌گرفت. یکم که گذشت دیدم دوتایی داریم فیلم رو مسخره می‌کنیم. جفتمون شاد بودیم. بهمون خوش میگذشت.
بین برف ها راه می‌رفتیم و مراقب بودیم زمین نخوریم. تو کافه به حساب من یه ظرف سیب زمینی سفارش دادیم و نوشابه. ازش پرسیدم که انتخاب واحدش کیه. سعی می‌کرد بهم نگاه نکنه. با پریشونی گفت نمیدونم، فکر کنم هفته ی دیگه. سوال های بعدی رو هم درمورد دانشگاه با همین حالت جواب می‌داد. عجیب بود اما اونقدری برام مهم نبود. از این بحث گذشتم و بازم به حرفای قبلی مون ادامه دادیم.
بعد از اون قرار وقتی یک هفته بهم پیام نداد و بی‌قرار شدم، فهمیدم احساسی که بهش دارم بیشتر از یه دوسته. اما بالاخره پیام داد و همه چیز مثل قبل ادامه پیدا کرد جز احساسِ من که مدام بیشتر و بیشتر می‌شد.
تا قرار بعدی‌مون فاصله ی زیادی افتاد. و تو اون مدت یک چیز هایی برام معلوم شد. اولین و بزرگترینش این که دانشجو نیست. هم سن من بود اما دو ماه مونده به کنکور تصمیم گرفته بود به جای ریاضی، کنکور هنر بده و در نتیجه اون زمان پشت کنکوری بود. می‌گفت چند بار می‌خواستم بهت بگم اما ترسیدم. «ا» از اون وقتی که تو گروه اعلام کرده بود «ح» سینما می‌خونه، تو عمل انجام شده قرارش داده بود. دومین چیزی که ازش فهمیدم این بود که سه سال با یکی از دخترای فامیلشون تو رابطه بوده و فروردین ۹۶ باهاش تموم کرده بود.
هر دو تا موضوع تا حدی اذیتم کرد. حتی دومی بیشتر از اولی اما باعث نشد علاقه ام بهش کم بشه یا از بین بره.
سومین قرار نزدیکای عید بود. برای تولدش کادو خریده بودم. یه ماگ و پیکسل فرندزی به همراه یه کارت پستالِ فرندزی که خودم اختصاصی سفارشش داده بودم. تو پارک لاله قرار گذاشتیم. استرسم بیشتر از دو تا قرار قبلی بود. حسی در من بود که تو دو قرار قبلی نبود.
قرارمون متفاوت تر از قبلیا بود. نه فقط به خاطر حس من. به خاطر اتفاقی که افتاد. روی نیمکت نشسته بودیم. سردم شده بود. کت جین تنم بود و لباسم جیب نداشت. دستام از شدت سرما هم رنگ لاک ناخن هام شده بود،قرمز. پرسید سردته؟ گفتم اره، ببین دستامو. دستاش رو از جیبش دراورد دست زد به دستای یخ زده‌م. گفت اوه اوه. دستای من گرمه، میخوای دستاتو بگیرم؟ مخالفتی نکردم. دستامو گرفت. صدای ضربان قلبمو که تند تر شده بود می‌شنیدم. چه بلایی داشت سرم میومد؟

+ باید پُست های بعدی رو زودتر بذارم. تا فردا تمومش میکنم احتمالا.