در جستجوی ناکجا آباد

تنها شکنجه گاهم "دندان پزشکی" بود.جایی که هربار از دیدنش تنم میلزید و چشم هایم غرق اشک میشد.حتی همان سُرنگ های بزرگ و وحشتناکش برای یک عمر کابوسِ دخترکِ 8-9 سـاله کافی بود.از بختِ بدـَم نیازم به دندان پزشک بیشتر از هر دکترِ دیگری بود. از جنسِ بیخود دندان هایم بگیر تا کج و معجوج بودنشان.اما همه چیز به اینجا ختم نمیشد.
یادم می آید تمام دیوارِ کلینیک آبی بود و نقاشی بچه ها به همه جا چسبانده شده بود ، اما نه دیوار های آبی اش و نه نقاشی ها، هیچ بچه ای را آرام نمیکرد. خانم دکترِ آنجا تنها جمله اش "غر نزن!" بود! از ترسِ قیافه ی عبوسش ناله های تلخم را در گلویم حبس میکردم و بی صدا اشک میریختم و "غر نمیزدم" !
این بار در مطب دکتر بودم.مهربان بود. برعکس همه ی دکترهایی که تا به حال دیده بودم.دیوار هایش هم آبی نبود.سفید بود. دکتر به من قولِ یک بادکنک خوشگل را داده بود. من در تمام مدتی که زیر دستش بود، به بادکنکم فکر میکردم ؛ به بادکنکی که هیچ وقت به من نداد...
مطبش ساده بود و البته شلخته ! قیافه ش هم خشن نبود اما هیچ وقت مهربان نبود.وقتی آخرین دندان های شیری ام را که هیچ وقت قصد افتادن نداشتند ، کشید ؛ ازش خواستم یکی شان را بدهد به خودم. اما در کمالِ بی رحمی نگاهی سرد کرد و مزخرف ترین دلیل ممکن را برای ندادنش آورد "میکروب دارد!" و من بغض کردم. چشمان پُر از اشکم را دید.درِ سطل آشغال زردش را باز کرد و انداختتشان دور ،دندان هایم را میگویم.نگاهش همیشه سرد بود.نه محبتی در آن میدیدم نه عاطفه ای.میتوانست بی رحمانه ترین حالت را در برابر بچه هایی داشته باشد که از آمپول های زشت و سیاهش میترسیدند.بعد از اینکه هر کدام از دندان هایم را از جا درمی آورد به مادر سفارش میکرد برایم بستنی بخرد چون برای لثه ها خوب است.متنفر شدم از بستنی.
سوم راهنمایی بودم که یکی از بهترین دوستانم گفت که میخواهد دندان پزشک شود.تنفرِ خفته ای در وجودم بیدار شد.دیگر نه جوابِ تلفن هایش را دادم نه پیام هایش را.فقط همین...