آیتم هایی که یک روز خوب نیاز به داشتنش دارد چیست؟ الان برایتان از امروزم میگویم تا بدانید!
ساعت 8 صبح، آلارم گوشی به صدا درمی آید. خب قاعدتا خاموشش می کنم و به بقیه ی خواب شیرین صبحگاهی ام میرسم! اصلا فلسفه ی اینکه پنجشنبه ها کلاس برنداشته ام همین است که تا 11 صبح بخوابم و تلافی روز های قبلش را دربیاورم.(امیدوارم به رویم نیاورید که سه شنبه هم تعطیل رسمی بوده)
با اینکه ساعت 11 صبح است اما مامان چای و بند و بساط صبحانه را جمع نکرده. شیشه ی نوتلا را از کابینت درمیاورم و مامان چشم غره ای می رود که یعنی اینقدر شیرینی جات نخور! قیافه ی مظلومی به خود می گیرم اما توجهش رفته سمت صحبت های خاله پشت تلفن. به خاطرات خنده دارش که می رسد می گذارد روی آیفون که منم بشنومشان. خاله از آن دست آدم هایی ست که یک اتفاق ساده را هم می تواند جوری تعریف کند که خنده ات بند نیاید.
ساعت 12 حاضر و آماده ام! پوتینی که دیشب از سپه سالار نصف قیمت واقعی اش به خاطر نزدیک شدن بهار خریدیم و خب حسابی هم بهمان چسبید را پوشیده ام. همراهِ دامن چهارخانه ی مشکی قهوه ای و بافتنی مشکی و پالتوی کرم رنگم. کوله ی قهوه ای ام که رویش عکس نقشه ی جهان دارد و آرزوی همیشگی ام -جهانگرد شدن- را یادم می اندازد را برمی دارم و با مامان خداحافظی میکنم.
میدان انقلاب هستم. لیست کتاب های دانشگاهم را نگاه می کنم و یکی یکی در مغازه ها دنبالشان می گردم و چیزی نمی گذرد که هر 4 تا کتاب را میخرم.
به بهانه ی کتاب دانشگاهی آمده بودم ولی هدف اصلی ام چیز دیگری ست.خرید نشان کتاب برای فاطمه، دوست دانشگاهم که چند روز پیش تعریف می کرد که چیزی برای گذاشتن لای کتاب هایش ندارد و تقویم Actors برای دخترعمویم به همراه این یادداشت "مطمئنم چند سال دیگر عکس تو هم در این تقویم کنار دیکاپریو و کیت وینسلت و ناتالی پورتمن خواهد بود." و کارت پستالی هم برای تولد لیلی. کنارش ماهنامه ی اسفند ماه مجله ی فیلم را هم برای خودم میخرم-خارج از برنامه!-.
اتوبوس های میدان سپاه را که سوار می شوم هوا کم کم ابری می شود. بابا گفته بود رو به روی آن ساختمان شیشه ای بانک ملت پیاده شو. پیاده که می شوم باران نم نم شروع به باریدن می کند. به سمت پارک ایرانشهر می روم.
برنامه این است که بن بست بیژن را پیدا کنم. ساعت 4 باید آنجا باشم. سر کوچه "منصور ضابطیان" را کت و شلوار به دست می بینم که از ماشینش پیاده می شود و با عجله به سمت در آبی رنگِ پلاک 17 بن بست بیژن می رود.
هنوز ساعت 3 است. بر میگردم سمت پارک دنبال کافه یا رستورانی که برای نهار چیزی بخورم. هوم کافه را میبینم. یک راست می روم داخل و یک سالاد سزار سفارش می دهم و به گربه های چاق و چله ی پارک ایرانشهر نگاه می کنم و هر از گاهی مقاله ی مجله ی فیلم را درباره ی فهرست شیندلر می خوانم.
نهار را که حساب کردم به سمت پلاک 17 بن بست بیژن راه میفتم. اصلا به نظر نمی رسد آنجا کافه باشد. مادر و دختری دم در با تردید ایستاده اند. بهشان می گویم "شما هم برای رونمایی کتاب اومدید؟" می گویند آره ولی نمی دانند دقیقا کجاست. در آبی رنگ را که نیمه باز است فشار می دهم و همزمان می گویم فکر می کنم اینجا باشد. جمعیت نمایان می شوند و یک نفر ما را به داخل دعوت می کند.
صف خرید کتاب طولانی ست. کتاب را همان قبل از انقلاب خریده ام. صف را دور می زنم و آن طرف آقایی چای نعنای مراکشی تعارفم میکند. لیوان را میگیرم و تشکر می کنم.
خیلی شلوغ است! به جز دو ردیف اول همه ی صندلی ها پر شده اند! لعنتی! کاش زودتر می آمدم! آن دو ردیف هم سر تا سر رزرو اند.
دختری که به نظر می رسد تقریبا هم سن و سالم باشد، می پرسد که پس الان تکلیف این همه آدم که ایستاده اند چیست؟ لبخند می زنم و میگویم نمی دانم. لابد تا آخرش باید بایستیم. همان موقع ها برنامه شروع می شود و مجری میکروفون به دست سلام می کند. دختر که بعدا میفهمم نامش پریساست می گوید این ها که تا الان مهمانانشان نیامده اند، ایرادی ندارد که سرجایشان بنشینیم. دو تا صندلی نزدیک ما خالی ست که تا آخر برنامه همان جا مینشینیم.
حبیب رضایی و هوشنگ مرادی کرمانی جلویمان نشسته اند و مهرداد اسکویی دارد در مورد سفرنامه ی منصور ضابطیان سخنرانی می کند. بعد تر مژده لواسانی و نیما کرمی هم می رسند. خود منصور هم کمی صحبت می کند و از چند نفری از جمله مهسا نعمت تشکر می کند.
صف امضای کتاب طولانی و شلوغ است. با پریسا در حیاط منتظر ایستاده ایم که نوبتمان بشود و همان لحظه هستی، دوست دوران دبیرستانم را می بینم. سه نفری گپ می زنیم که می فهمم پریسا 5 سال از ما بزرگتر است و عمران خوانده. در مورد رشته ام سوال می کند و آیدی اینستاگرامم را می خواهد. وقتی می فهمد INFP ام، لبخند می زند و می گوید من ENFP ام!
نوبتمان که می شود سه نفری با منصور عکس می گیریم و با پریسا شماره رد و بدل می کنیم که عکس را برایش بفرستم. از در آبی رنگ پلاک 17 بیرون می آییم و به سمت پارک برمیگردیم.
رو به روی خانه ی هنرمندان عکسِ یادگاری سه نفری میگیریم و من از هستی و پریسا جدا میشوم و سمت یکی از نیمکت های پارک می روم و آن دو به سمت مترو.
روی نیکمت که مینشینم باران تند می شود. هندزفری ام را از کیفم در می آورم و آهنگ آرامی را پلی می کنم. ذهنم درگیر مسائل احساسی این روز هایم می شود. کمی که می گذرد باران بند می آید و به سمت ایستگاه اتوبوس راه میفتم. میدان فلسطین پیاده می شوم. مامان و بابا در ترافیک گیر کرده اند و احتمالا تا نیم ساعت دیگر هم نمیرسند. آهنگ Song On the beach که موسیقی متن فیلم Her است را می گذارم و آرام خیابان فلسطین را پایین می روم و به چند هفته ی پیش فکر میکنم. چند هفته ی پیش در همین خیابان.
خسته ام. آنقدر خسته که حالِ عیب و ایراد گرفتن ندارم. از همان اولین مغازه عینک جدیدم را انتخاب میکنم. قرار است تا شنبه آماده شود و من بالاخره دنیا را با وضوح واقعی اش ببینم.
حسن ختام امروز، فیلم Wonder که خیلی تعریفش را شنیده ام و دیشب دانلودش کرده ام را می گذارم. الحق که انتخاب درستی بود! احتمالا بعد از اینکه کتابش را خواندم یک پُست جدا برایش بگذارم(بله! تنها نکته ی غم انگیز ماجرا این بود که بعد از تمام شدن فیلم فهمیدم کتابی هم در کار بوده.)
و این بود یک پنجشنبه ی عالی!
+ در کنار کتاب منصور ضابطیان، یک چای نعنای کیسه ای هم دادند! باهوک هم که سایت حامی کتاب بود، یک گلدان به همراه خاک و بذر ریحان بهمان داد!
+ دیشب به همه خبر دادم که چند روزی در فضای مجازی نیستم. فضای مجازی برای من یعنی تلگرام و اینستاگرام. خب حقیقتش بعد از این همه مدت استفاده ی طولانی، خیلی سخت بود که 5 روزی نباشم. روز اول را با موفقیت گذراندم و مقاومت کردم. نیاز دارم به یک آرامش فکری.
+ عجب پست طولانی ای! حقیقتش فکر نمی کنم کسی تا آخر بخواند :)))
