در جستجوی ناکجا آباد

امیدوارم روزای خوشی ِ واقعیمون هم برسه... که واقعیت اینقدر تلخ نباشه. که بتونیم از ته دل شاد بشیم.

به نظرم این هم یه قسمتی از بزرگ شدنه، دیدن واقعیت ها و رسیدن به افسردگی

با مصرف قرص هیچوقت موافق نبودم چون درمان کننده نیستند و دنیای منفی رو به مثبت تغییر نمی دن 

امیدوارم بتونی به آرامش برسی و بفهمی واقعا چه خبره

حتی اگه دنیا خیلی سیاه باشه، افسردگی ما به سیاه‌تر شدنش کمک می‌کنه، نه به سمت سفیدی بردنش. اینو همیشه یادتون باشه.

اگه گفتنش کمک می‌کنه، می‌خوام بدونی که همه‌ی مطالب وبلاگت رو خوندم و می‌خونم. خوندن این کلمات مثل کشیدن تیغ روی قلبم اون رو به درد آورد و واقعاً به خاطر شرایط سختی که توش قرار گرفتی متأسفم. نمی‌تونم بگم «می‌فهمم حالت رو»، چون مطمئنم توی شرایط منحصربه‌فردی هستی که هیچ‌کس دیگه‌ای تا حالا تجربه‌ش نکرده و تک‌تک نقاطش خاصن و با هر چیزی که تا حالا وجود داشته متفاوتن.

خیلی دعات می‌کنم و مطمئنم که توی دنیا یه جاهایی آدم خیلی باید پایین بره تا وقتی که برگشت بالا، به تپه‌ی بلندتری رسیده باشه. تو آدم خوبی هستی و من این در مورد این بیش‌تر از هر چیزی مطمئنم. هرچند دنیا بعضی‌وقتا با آدم‌های خوب، خیلی خوب تا نمی‌کنه ولی من که شک ندارم عاقبت کارِت مثل دلت، بزرگ و قابل احترامه.

سرت رو درد نیارم؛ می‌خوام بدونی که بی‌صبرانه منتظر بهترشدن حالتم و دنبالت می‌کنم تا عاقبت روزی رو ببینم که تو اوجی و به چیزی که می‌خواستی رسیدی.

متوجهِ حالت هستم. از آبان به این‌ور، من هم تقریباً بیش‌تر انگیزه‌م رو برای زورزدن از دست دادم. می‌رفتم سرِ کار ولی تقریباً هیچ‌کاری ازم برنمی‌اومد. بدنم سِر شده بود و ناراحت از این بودم که چرا این‌قدر راحت بازی‌چه شدیم و چرا هر کاری دلشون می‌خواد باهامون می‌کنن و پاسخ‌گو نیستن. دلم می‌خواست بگیرم خفه‌شون کنم. خیلی ناراحت‌کننده‌س که نه حقِ زندگی توی وضعیتِ خوب رو داری و نه حقِ اعتراض به وضعیتِ بدِ موجود رو بهت می‌دن. افتضاحه این شرایط و دلم می‌خواد عاملانش رو به صلابه بکشم که همچین بلایی سرِ احوالاتمون آوردن.

فکر نکنم بشه به ویرجینیا وولف و کاری که کرده ایراد گرفت. گاهی‌اوقات آدم نمی‌تونه صرفاً با چیزایی که «خودش» رو خوش‌حال می‌کنن سر کنه. شاید یه سری آدم باشن که وقتی دیگران نمی‌تونن از زندگی لذت ببرن و تیغ روی گلوشونه، با مهیابودنِ رفاه برای خودشون حس خوبی داشته باشن و خوش‌حال زندگی کنن، ولی همه و به خصوص آدم‌هایی که دنبال معنی هستن توی این وضعیت نمی‌تونن راحت سر روی بالش بذارن.

در مورد مبارزه با ظلم، منم خیلی دوست دارم یه گام هرچند کوچیک در موردش بردارم. اگه بهمون فضا و اجازه داده بشه که با قلم یا مهارتمون، یه گام توی رسواکردن فساد یا ظلم برداریم، قطعاً حالمون خیلی بهتر از الآن می‌شه. ولی مشکل این‌جاست که معمولاً هیچ راه شفافی برای مشارکت در کاهش ظلم و فساد جلوی پامون قرار نمی‌گیره توی این کشور.

اما در این خصوص حداقل یه مقدار امیدوارم و فکر می‌کنم تا چندسال آینده نگرش در مورد یه سری چیزا عوض بشه و باعث بشه که اون «تقدس»ـی که به اشتباه به خیلی‌جاها دادیم بریزه و بتونیم پاسخگوشون بکنیم.

در خصوص پاراگراف قبل از پی‌نوشت باید بگم: 😌

و در مورد پی‌نوشت هم اصلاً چیزی به دلت نیار. امیدوارم فرآیندِ حال‌خوبی‌ت خوب جلو بره و هر زمان هم در موردش از من کاری برمی‌اومد بهم بگی، چون باعث افتخارمه که یه تأثیر مثبت داشته باشم.