کتاب دزد

باید از کتاب دزد بگم براتون. اسمش رو تا به حال نشنیده بودم. نه فیلمش و نه کتابش. حتی تو گودریدز هم بهش برنخورده بودم. یه روز پُستچی اومد دم درمون و «کتاب دزد» رو گذاشت تو دستام. مهر جیره ی کتاب خورده بود پشتش. اگه نمیدونید جیره ی کتاب چیه، اینجا کلیک کنید. از اونجایی که فکر می کردم کتاب معروفی نیست، مدت ها تو کتابخونه ام خاک خورد. تا اینکه یه روز اتفاقی برش داشتم و نوشته های پشتش رو خوندم و دیدم درمورد جنگ جهانی دومه،موضوع مورد علاقه ام! علاقه مند شدم و شروع کردم به خوندن. آروم آروم خوندمش. از اون دست کتابایی نبود که بتونی یسره بشینی پاش. پر از خاطرات جزئی بود. یه سه شنبه ای بود که دیگه رسیدم به اواخر کتاب. اون روز خیلی بی حوصله بودم، اونقدری که حتی کلاس زبان هم نرفتم. بدون اشتیاق کتاب رو برداشتم و خوندم و یه جا به خودم اومدم و دیدم دیگه اشک هام اجازه نمیدن کلمات رو ببینم. یادم نیست آخرین کتابی که اینجوری اشکم رو دراورده بود، چی بود، کدوم کتابی کاری کرده بود که برای چند دقیقه بذارمش کنار و فقط اشک بریزم. این اشک ریختنه باعث شد بی حوصلگیم رو هم فراموش کنم. بعدش سبک تر شده بودم. خیلی سبک تر.

حالا از خلاصه ی کتاب براتون بگم. اول از همه راوی کتاب مرگه و از همون صفحه ی اول خودش براتون اسپویل میکنه که همه قراره بمیرن. ماجرا تو آلمان و زمان هیتلر و نازی ها میگذره و بعد هم جنگ جهانی دوم. شخصیت اصلی داستان، دختر بچه ایه به اسم لیزل که مادر و پدرش رو به خاطر کمونیست بودن از دست داده و حالا سرپرستیش رو به زن و شوهر آلمانی و مسیحی ای دادن که از طبقه ی متوسط رو به پایین جامعه به حساب میان و بعد هم ماجراهایی که براشون پیش میاد. لیزل عاشق واژه و کلمه و داستانه و همین علاقه اونو کتاب دزد میکنه و یه روز همین ها زندگیش رو تغییر میدن.

چند تا نکته برای من خیلی جالب بود. اول اینکه اکثر فیلم ها و کتاب هایی که درباره ی جنگ جهانی دومه، ماجراهایی از یهودی ها رو روایت میکنه و سختی شون و ظلمی که بهشون شده اما این کتاب درباره ی چند تا خانواده ی مسیحی آلمانیه. یعنی کسانی که هیتلر ازشون حمایت می کرده و رهبرشون بوده و تا حالا با داستانی درمورد این خانواده ها مواجه نشده بودم. دوم اینکه خیلی قضاوت سیاسی نکرده بود. اینکه بگه متفقین خوبن و آلمان ها بد و این جور چیزا. سوم و جالب تر شباهت زندگی مردم جنگ زده ی آلمان با مردم خودِ ما تو زمان هشت سال جنگمون بود. هیچ وقت تا به حال اینقدر شبیه به هم ندیده بودمشون.

دیشب فیلمش رو هم دیدم. خب راستش قطعا پیشنهاد من کتابشه. فیلم کاملا به کتاب وفادار بود ولی به نظرم میشد خیلی بهتر از این ها از آب دراد.کلا همیشه کتاب یک سر و گردن از فیلم بالاتره. اما اینم بگم که موسیقی فیلم کارِ جان ویلیامزه. آدم کیف میکنه از شنیدنش :)

یه جایی از کتاب هست که لیزل داره درمورد پدرش (در واقع پدر خوانده ش) حرف میزنه. اونقدر قسمت خاصی نیست که تو بریده های کتاب بذارمش اما باعث میشه با خوندنش بغضم بگیره. شاید به خاطر اینه که رابطه ی خوب لیزل با پدرش، خیلی شباهت داره به رابطه ی من و پدرم. و همینطور علاقه ی لیزل به پدرش.

پدر امشب با من نشست. آکاردئونش را پایین آورد و نزدیک جایی که ماکس عادت داشت بنشیند، نشست. غالبا وقتی می‌نوازد به صورت و انگشت هایش نگاه می‌کنم. آکاردئون نفس می‌کشد. روی گونه های بابا خط افتاده است. به نظر می‌رسد بر روی صورتش کشیده شده باشند، به دلیلی، هر بار که آن را می‌بینم، دلم می‌خواهد گریه کنم. گریه ام نه به خاطر غم است نه غرور. من فقط شکل حرکت و تغییر آن خط ها را دوست دارم. گاهی فکر می‌کنم پدرم یک آکاردئون است. وقتی به من نگاه می‌کند و لبخند می‌زند و نفس می‌کشد، صدای نت ها را می‌شنوم.

+ نوشته شده در دوشنبه ۵ شهریور ۱۳۹۷ ساعت ۱۵:۳۸ توسط فاطمـه | نظرات

درمان عربی عشق

فکر می‌کردم عشق تو چیزی نیست
مگر سرخی لکه ای خرد بر پوست
که می‌شود با آب شست؛
لکه ای شاید از تغییر فصل،
از دگرگونی هوا،
حساسیت، آفتاب سوختگی،
که دیری نمی‌پاید بر صورتم...

فکر می‌کردم عشق تو رودخانه ای است
برای نوازش دشت ها، سیراب کردن مزرعه‌ها،
اما زمانی که در سرزمین درون من جاری شد،
دهکده ها را غرق کرد،
سیلابی شد،
سرزمین مرا فراگرفت،
دیوار های خانه ام را فروریخت،
و مرا حیران در برهوت ناکجا آباد رها کرد.

پنداشتم عشق تو
چون ابری بر من بگذرد،
لنگرگاهت پنداشتم،
و پناهت،
و اینکه عشق ما نیز
چون عشق های دیگر
روزی به فرجامی برسد،
و تو چون نوشته ی روی آیینه ناپدید شوی،
و برف زمان
بر ریشه های نهالی ببارد که با هم کاشته بودیم.

شور و اشتیاقم را برای چشمان تو عادی یافتم
واژه های دلدادگی‌ام را عادی پنداشتم،
اما اینک می‌بینم چه خطایی بود آن همه
عشق تو نه لکه ای بود سرخ بر پوستم
که با آبی زایل شود،
نه زخمی که با گیاه مرهمی درمان شود،
و نه سرمایی که با باد شمال بیاید.
عشق تو هجوم شمشیری بود بر تنِ من،
سپاهی تازنده،
نخستین گام بر جاده ی دیوانگی.

•|در بندر آبی چشمانت~نزار قبانی|•

+ نوشته شده در پنجشنبه ۱ شهریور ۱۳۹۷ ساعت ۱۳:۲۹ توسط فاطمـه

True friends are families which you can select

گفت برات یه چیزی خریدم. بعد یه دفترچه از تو کیفش درآورد و داد بهم.جلد پارچه ایِ قهوه ای رنگ داشت و ورق های کاهی. بازش کردم و دیدم تو صفحه ی اولش برام نوشته «تقدیم به او که قلبش به وسعت دریاها و روحش به آزادگی پرنده ای کوچک در آسمان هاست.» ای کاش واژه ها قدرت توصیف حالم رو داشتند.

به تاریخِ 30 مرداد 1397

+عنوان جمله ایه از آدری هپبورن.

+ نوشته شده در پنجشنبه ۱ شهریور ۱۳۹۷ ساعت ۱۲:۴۱ توسط فاطمـه | نظرات
در دنیای موازی بالرینم. آواز می‌خوانم و حتی با سفینه ام میان ستاره ها و کهکشان ها سفر می‌کنم. اما اینجا و در این دنیا، به تماشای قصه ها نشسته ام. قصه ی آدم ها، خیابان ها، سایه ها و سکوت ها.

"کُل واحد منا فی قلبه حکایة"
قالب عرفـان