در جستجوی ناکجا آباد

وبلاگ نوشتن می‌تونه شبیه یه اعتیاد باشه. من می‌گم از نوع خوبش. هر چیزی که بهت مجال نوشتن بده خوبه و البته کنارش معاشرت‌های وبلاگی که همیشه برای من خاطرات قشنگی رو رقم زدن. خلاصه که با این افکار و بعد از مدت‌ها کلنجار رفتن با خودم تصمیم گرفتم در وبلاگ جدیدی بنویسم. یکی از بزرگ‌ترین دلایلش اینه که آدم‌های زیادی از دنیای غیرمجازیِ زندگیم آدرس این وبلاگ رو دارن و یه دلیل دیگه‌ش هم بیشتر دلیه. دیگه اونقدری که باید اینجا راحت نیستم. دل دل کردم که این پُست رو بذارم یا نه. در نهایت تصمیم گرفتم بنویسم و بگم اگه کسی به این معاشرت‌های وبلاگی علاقه‌منده، آدرس جدید رو بهش بدم. 
و در نهایت اینجا پایانِ در جست‌وجوی ناکجا‌آباده. چند سال فعالیت و نوشتن از هر دری با هر زبانی. همچنان دوستش دارم و ممنون که این مدت بودین اینجا. 

خدانگهدار

درست نمی‌دانم چند بار شده است که آمده‌ام اینجا و زل زده‌ام به تیتر «قلدر». دلم می‌خواهد چیز جدیدی بنویسم اما کلمات از من فرار می‌کنند. آنقدر دور می‌شوند که دیگر دستم بهشان نمی‌رسد. 
دیشب خواب دیدم حامله‌ام. درست یادم نیست چندمین بار است که خواب حامله بودنم را دیده‌ام. این بار اما خوشحال نیستم. نمی‌خواهمش. مادرم می‌گوید بگذار به دنیا بیاید، ما بزرگش می‌کنیم. نمی‌خواهم بچه‌ام را بقیه بزرگ کنند. ترجیح می‌دهم نباشد. شکمم بالا نیامده اما می‌دانم چیزی درونش وجود دارد. پدرش اهمیتی نمی‌دهد. انگار که عادی‌ترین اتفاق دنیاست. شبیه خوردن یا خوابیدن. بار همه‌اش روی دوش من است. تقلا می‌کنم که از دست بچه‌ای خلاص شوم که بخشی از من است و دوستش دارم. بقیه اما دنبال نام برایش می‌گردند. انگار که کسی منِ مادر را نمی‌بیند. از خواب می‌پرم. همانقدر پریشان. دست می‌گذارم روی شکمم. شکمی که بچه‌ای در آن نیست. در کادر بالای صفحه گوشی می‌نویسم «تعبیر خواب حاملگی». تعبیر خواب هم از آن گیلتی‌پلژرهایی‌ست که به هیچکس لو نمی‌دهمش. می‌گردم آنی را پیدا می‌کنم که به وضع الانم ربط دارد. یکی گفته است یعنی غم و اندوهی که در جان آدم رخنه کرده. شاید باید بگذارم بزرگ شود، از وجودم تغذیه کند و وقتش که رسید بیاید بیرون. همه آن اندوه‌ها را بزایم. کسی تا حالا اندوه را زاییده؟ نمی‌دانم. شاید من شوم اولین مادر اندوهِ جهان. چه کسی می‌داند؟

محله گربه‌ها در پارک یک گربه قلدر دارد. چاق و چله با موهای کوتاه و چشم‌های سبز یاقوتی و مردمک مشکی باریک که ابهت عجیب و غریبی به او داده است. قلدر با اینکه تازه وارد است اما محله را مال خودش می‌بیند و موقع غذا خوردن، غذایش را با گربه‌های دیگر شریک نمی‌شود. هر وقت هم غذای خودش تمام شود، بدون کوچک‌ترین ترس یا عذاب وجدانی به غذای گربه کناری دست درازی می‌کند. قلدر فیش بلندی به گربه‌های دیگر می‌کند و آن‌ها هم که انگار صدای غرش او از صدای شکم گرسنه‌شان بلندتر است، با گوش‌هایی که از ترس خم شده خودشان را کنار می‌کشند و غذا را دو دستی تقدیم قلدر می‌کنند. یک بار که دیگر بدجور دلم به حال گربه‌های دیگر سوخته بود، تصمیم گرفتم پا در میانی کنم. رفتم جلو و سعی کردم با پاهایم قلدر را بترسانم که بی‌محابا با همان چشم‌های یاقوتی به چشم‌هایم زل زد و فیش بلند و عصبانی‌ای تحویلم داد. شاید من هم اگر گوش گربه‌‌مانند داشتم حالا حسابی خم شده بود. همان‌جا بود که با خودم گفتم اگر واقعا گرسنه‌شان باشد خودشان می‌توانند از حقشان دفاع کنند.
روزها از پی هم گذشت تا اینکه در یک روز بارانی، من بودم و ۸ گربه در آلاچیق. غذاهایشان را با حضور قلدر نصفه و نیمه خورده بودند و هر کدام در یک گوشه آلاچیق لم داده بودند. دو تا گربه دیگر که بیشتر از بقیه با من دوست هستند و کم کم دیگر می‌توانم بچه‌هایم صدایشان کنم، به زور خودشان را دو تایی روی پاهایم جا داده بودند و گوله شده خر خر می‌کردند. بعد از غذا دیگر قلدر را ندیده بودم. طبق همان رفتار قلدرمآبانه‌اش، رابطه‌مان چندان دوستانه نبود. داشتم گربه‌های خودم را ناز و نوازش می‌کردم که برخورد چیز نرمی با آرنج دست چپم را حس کردم. سرم را که برگرداندم قلدر را دیدم که دارد کله‌اش را به آرنجم می‌مالد. آنقدر حرکت بعیدی بود که گفتم لابد گربه دیگری را با قلدر اشتباه گرفته‌ام که سرش را بالا آورد و چشمم خورد به آن چشم‌های یاقوتی معروف. دستم را بالا آوردم که سرش را نوازش کنم که ترسید و چند قدمی عقب رفت. کمی بعد وقتی فهمید کاری به کارش ندارم دوباره جلو آمد و کله‌اش را به آرنجم مالید. این بار آرام‌تر دستم را بالا آوردم و کله زمختش را نوازش کردم. و این آغاز دوستی من و قلدرترین بچه محل بود. آرزو می‌کردم زبان گربه‌ها را می‌دانستم که بدانم این حرکت از روی تشکر برای غذاهای هرروز بود یا می‌خواست با زبان بی‌زبانی بگوید که من هم دلم محبت و توجه می‌خواهد، که شاید همه این محبت‌های ندیده من را قلدرترین گربه این محل کرده است.
شاید فکر کنید داستان می‌بافم یا توهم زده‌ام اما به جان دو بچه‌ام، از همان موقع قلدر با گربه‌های دیگر راه می‌آید. غذایش را با آن‌ها شریک می‌شود و بعد از تمام شدن کاری به غذای گربه‌های دیگر ندارد. بعد از غذا، آرام و موقر کنارم می‌نشیند و کله‌اش را به آرنجم می‌مالد. هنوز آنقدر اعتماد ندارد که بیاید روی پاهایم (که با آن وزن و هیکل اتفاق خوبی‌ست!) اما تا همین‌جا هم راه زیادی آمده‌است.
خلاصه که دنیای گربه‌ها بی‌شباهت به دنیای ما نیست. قلدرهای آن‌ها هم بی‌دلیل قلدر نشده‌اند. شاید قلدری‌شان راهی‌ست برای فریاد تشنگی محبت‌شان!

از همان بچگی حساب و کتاب حالی‌اش بود. نمی‌گذاشت مادرش به بهانه اینکه «بگذار برایت نگه‌دار دارم» عیدی‌هایش را از چنگش درآورد. همه به این عادت‌هایش می‌خندیدند. آخر کدام بچه‌ای اینقدر خوب پول می‌شمارد؟
شاید همه چیز از همین رابطه خوبش با اعداد شروع شد. ماجرا به آنجا رسید که رو به رویم نشست و تعریف کرد که آن‌ها، همان‌هایی که خیلی وقت است دیگر خودی نیستند، چطور قیمت ماشین را بالا می‌برند و بعد کمی پایین می‌آورندش تا مردم هورایی بکشند که ارزان شده است و صف بلند بالایی از خریداران درست شود. به اینجا که می‌رسد به قد و قامتش نگاه می‌کنم. کوچک‌تر از آن به نظر می‌رسد که یازده ساله باشد اما حرف‌هایش شبیه یازده‌ سالگی‌های خودمان نیست.
مامان از آن طرف صدایش را می‌شنود و آهی می‌کشد و می‌گوید «دعا کن همه چیز درست شه.»
شبیه آدم بزرگ‌ها پوزخند تلخی می‌زند و می‌گوید «آخه کی تا حالا دعاهامون اثر کرده که این بار بکنه؟»
این بار به صورتش نگاه می‌کنم. به ابروان گره خورده‌اش. به پرزهایی که منتظرند روزی بلند و زبر شوند. به صورت کشیده و پوست گندمی‌اش. یادم می‌افتد بچه‌تر که بود، با بچه‌های دیگر فامیل حدس می‌زدیم وقتی بزرگ شود شبیه ساعد سهیلی شود. از روی علایقش می‌گفتم روزی خلبان یا آتش‌نشان می‌شود. بعدتر هم که خودش گفته بود می‌خواهم تاجر شوم. آن زمان حتی نمی‌دانستیم این کلمه را از کجا یاد گرفته است.
باز به حالت گرفته صورتش نگاه می‌کنم. به صورتی که متعلق به روزهای آخر یازده‌سالگی است. یازده سالگی‌ای متفاوت‌تر از همه یازده‌سالگی‌ها. بعد فکر می‌کنم که کداممان نسل سوخته‌تری هستیم؟ کدام نسل پیروز این میدان است؟ نماینده آرزوهای بر باد رفته چه کسی است؟

صد و پنجاه و چهارمین مطلب.

چند ساعت به تحویلِ سال جدید مانده است. در خانه‌ای با یک چراغ روشن در آشپزخانه‌اش، نشسته‌ام. سکوت خانه آنچنان کرکننده است که اندکی بعد اجازه می‌دهم نوای آهنگِ Serenede شوبرت فضا را پر کند. لیوانِ قهوه‌ی تا نیمه خورده شده‌ام روی میز است و کتاب جنگ چهره‌ی زنانه ندارد در دستانم. احساس می‌کنم بازیگر نقش اول یک فیلمم. من روی صندلی نشسته‌ام و با صدای ویولنِ آهنگ شوبرت، هواپیماهای جنگی از بالای ساختمان رد می‌شوند و موشک‌ها سقف را خراب می‌کنند و من همچنان کتابِ به دست در میانِ آوار نشسته‌ام.

روی بعضی جملات کتاب چند ثانیه‌ای مکث می‌کنم. بیشتر از همه هم روی آن‌هایی که کلمه "مادر" دارند. مکث می‌کنم تا بتوانم این حجم از اندوه را هضم کنم. گاهی بار این غم را به اشک‌هایم می‌سپارم که سرازیر شوند. مامان ظهری سرزشگرانه گفته بود که دم عیدی این چه انتخاب کتابی‌ست دیگر و من گفته بودم این بهترین کتاب برای بدرقه‌ی نود و هشتِ کذایی‌ست.

قهوه را خورده‌ام که تا چند ساعت دیگر بیدار نگهم دارد. می‌خواهم بعد از تحویل سال، تا جان در بدن دارم بخوابم. تحویل سال چند سال پیش را این طور گذراندم. روز کنکور را هم همینطور. آن سال را نمی‌دانم چطور بود اما نتیجه‌ی کنکور خوب بود. شاید خوابِ امسال هم معجزه‌ای کند و سال جدید خوبی در پیش باشد.

راستش را بخواهید هیچ چیز امسال شبیه عید نیست. خانه تکانی هنوز پابرجاست و بعد از هزاران سال، تحویل سال را در خانه خودمانیم. چند سال پیش هم برای اولین بار تحویل سال، سفر بودیم. با هزار ضرب و زور مادر را هفت صبحی بیدار کردیم که برایمان دعای خیری کند و بوسه‌ای حواله‌ی گونه‌هایمان. امسال اما دیگر خبری از آن شور و شوق نیست. آن‌قدر هم در خانه مانده‌ایم که از جوانه زدن درخت‌ها هم بی‌خبریم. وسطِ این همه بوی نیامده‌ی عید، تنها کارت تبریک سال نوی شماره جدید مجله رنگ بهار داشت. بالاخره یک چیز پیدا شد که بگذارمش روی میزم و به فصل جدید و عطرِ شکوفه‌ها فکر کنم.

این پُست هم مانند همه‌ی پُست‌های دم سال تحویلی‌ام چیزی نبود جز روایتی مستند از آنچه در لحظات آخر سال بر من گذشت. این سال هیچ نیازی به جمع بندیِ خاصی ندارد. همان قرص‌های رنگارنگی که دکتر تجویز کرده است به تنهایی پر از حرفند.

با همه حرف‌هایی که می‌گویند، من هنوز امیدم به آغازها را از دست نداده‌ام. نمی‌دانم چند سال تحویل و تولد دیگر باید بگذرد که من هم به جرگه‌ی ناامیدان بپیوندم اما اکنون همچنان به مبدأها امیدوارم. امیدوارم که بالاخره روزی "حول حالنا الی أحسن الحال" گفتن‌هایمان اثرش را بگذارد.

.

بهارتان مبارک!

.

اگر خواستید برایم پیام ناشناس بفرستید دم عیدی :)

چشم که باز می‌کنم، منظره همان منظره‌ی پنج روز پیش است. هوا روشن شده‌ است و زنگ ساعت موبایلم به صدا در آمده است. خاموشش می‌کنم و هشدار می‌دهد که ده دقیقه‌ی دیگر باز هم سر و کله‌اش پیدا خواهد شد. ساعت را فرمالیته کوک کرده‌ام. نه کلاسی در کار است که دیر شود نه سرکاری که نگران غرولندهای رئیسم باشم. آن‌قدر درهم و برهم خواب می‌بینم که ده دقیقه نشده بیدار می‌شوم. اوقاتم تلخ شده است؛ انگار وقتی عجله نداری، آن خواب‌های دقیقه نودی صبح‌ها هم دیگر به دلت نمی‌چسبد. طبق معمول همین چند روز گذشته، کتری را پر از آب می‌کنم و روی گاز می‌گذارم. نگاهم به باریکه‌ی نور آفتاب می‌افتد که خودش را تا روی گل‌های سرخ قوری قدیمی‌مان کش داده است. مامان همچنان خواب است و خانه را سکوتی کسل کننده فرا گرفته است. تا آب کتری جوش بیاید، گوشی موبایل را برمی‌دارم. اعداد پیام‌های خوانده نشده‌ی کانال‌های خبری از دیروز چند برابر شده است. اشتیاقی به باز کردنشان ندارم، همان خبرهای بدِ همیشگی، به علاوه هشدارهای یکی در میانِ شستشوی دستِ این روزها. اینستاگرام را هم حوصله سررفته‌های این روزها قرق کرده‌اند؛ کوئسشن می‌گذارند که حالا روزهای دیگر را چطور بگذرانیم؟ و بعد هم جواب‌های کم و بیش مسخره آدم‌های حوصله سررفته‌ی دیگر. توییتر هم با معدن انسان‌های سرخورده اجتماع، مبارزهای گوشی به دستِ زیر پتو، راضیم نمی‌کند. فکر می‌کنم که یکم یوگا کنم ولی دست و پای وارفته‌ام نای کشیده شدن ندارند. کتاب‌های روی میز هم آن جلز و ولز همیشگی را برای خواندنشان در دلم راه نمی‌اندازند. نت‌های تمرین نشده‌ی پیانو هم چهره متوقع استاد را نشان می‌دهند که می‌گوید نتیجه چند هفته بیکاری همین بود؟ سر و صداهای ذهنم بالا می‌گیرد؛ والد پر توقع درونم می‌گوید این همه وقت خالی داری و در عین حال هیچ کاری نمی‌کنی. دلم می‌خواهد فریاد بزنم که حوصله هیچ چیز را ندارم. که دلم برای روند عادی زندگی‌ام تنگ شده است و فکر می‌کنم اگر چند روز دیگر را به همین منوال بگذرانم می‌میرم.
ترس به جانم می‌افتد که نکند تا وقتی ماجرای این ویروس تمام شود آن پسر کافه‌ای مترو رفته باشد و کسی نباشد که روی کاپوچینوام طرح قلب بزند و بداند که شیرینی‌اش دقیقا باید چقدر باشد. بعد یاد استوری چند روز پیش یک نفر می‌افتم که گفته بود بعد از تمام شدن ماجرای ویروس، اولین کاری که می‌کنید چیست؟ و من نوشته بودم مترو سواری. لابد خیلی‌ها پیش خودشان می‌خندند و مسخره می‌کنند اما من دلم برای آن خطوط قرمز و زرد و آبی مترو تنگ شده است. یک هفته پیش بود که آخرین بار سوارش شدم و حالا انگار هفته‌ها از آن موقع گذشته است. دلم می‌خواهد روی فاصله بین دو واگن بنشینم، پادکستم را گوش دهم و به آدم‌ها، فروشنده‌ها نگاه کنم و نفس عمیقی بکشم که همه چیز عادی‌ است. عادی بودن، چیزی که این روزها نایاب شده است.
جایی نوشته بودم از فیلم‌ها و کتاب‌هایی که در جایگاه معلم اخلاق قرار می‌گیرند و درسشان را به صورتت می‌کوبند بدم می‌آید، چون غیرواقعی‌اند و ارتباط گرفتن با آن‌ها سخت است. اما حالا فهمیده‌ام که زندگی هم می‌تواند تمام قد به عنوان معلم اخلاق درست پیش رویت ظاهر شود. درسش را روی تخته سیاهش بنویسد و مدام برایت تکرارش کند. راست است که فیلم‌ها را از روی زندگی واقعی می‌سازند وگرنه چه کسی فکرش را می‌کرد که روزی بیاید که هر روز صبحش را با جمله‌ی «قدر روند عادی زندگی‌ام را ندانستم» آغاز شود و دلت برای خواب‌های دقیقه نودی پنج صبح‌ها و دید زدن طلوع آفتاب از شیشه تاکسی تنگ شود؟

+ به یادگار از روزهای خود قرنطینگی.

حوالی سال ۸۱ بود که بالاخره از زیرزمین خانه مادرجون اسباب کشی کردیم و صاحب‌ خانه‌ی دراز و کوچکِ یک ساختمان سه طبقه شدیم. کوچک‌تر از آن بودم که دلم اتاق شخصی بخواهد و مامان هم شب‌ها رخت‌خوابم را در پذیرایی پهن می‌کرد و من را با ترس‌ها و کابوس‌هایم تنها می‌گذاشت. ساعت‌های طولانی زل می‌زدم به راهروی باریک و تاریک آشپزخانه و از ترسِ بیرون آمدن جن و هیولا چشم بر هم نمی‌گذاشتم. یک وقت‌هایی بهانه می‌کردم و از چند ساعت قبلش می‌گفتم خوابم نمی‌آید که بابا کنارم دراز بکشد و کمرم را ماساژ دهند که تا قبل از خاموشی خانه خوابم برده باشد. آن ساختمان با درهای بزرگ سفیدش برایم پر از کابوس است. هنوز هم یک وقت‌هایی خواب می‌بینم که دزدی دنبالم می‌کند و وقتی از بالا پشت‌بام به در خانه‌مان می‌رسم هیچکس در را باز نمی‌کند و راه فرارم بسته می‌شود.
اما همان ساختمان پر از جن‌های خیالی، یک معصوم خانم ساکن طبقه دوم داشت که به همه ماجراهای وحشتناک آنجا می‌ارزید. قامت و رویش هیچ شباهتی به فرشته‌های نجات نداشت، لاغر و تکیده و عینکی بود. آن وقت‌هایی که مامان چادر به سر دستم را می‌گرفت و مهمان خانه بی مبل سنتی‌شان می‌شدیم، تمام مدت منتظر می‌ماندم که میوه پوست بگیرد و از آدم‌های اطرافش تعریف کند. از دختر تازه ازدواج کرده‌اش که قم زندگی می‌کند تا ماجرای کربلا رفتن زن همسایه بغلی. مهم نبود که محتوای حرف‌هایش چیست یا اصلا من همسایه ساختمان بغلی را می‌شناسم یا نه. همه جذابیت حرف‌هایش در نوع روایت کردنش بود. جوری که به سختی می‌توان توصیفش کرد. انگار که یک سری آدم‌ها از اول قصه‌گو زاده شده باشند، شخصیت‌ها را برایت خلق می‌کنند جوری که مشتاق شنیدن سرنوشتشان می‌شوی. آنقدر خوب که انگار داستانش جایزه پولیتزر برده است.
به حساب ما آن آپارتمان بیست و خرده‌ای سال دارد. هنوز با همان ترسناکی‌ همیشگی‌اش در وسط کوچه کودکی‌هام قد علم کرده است. چند روز پیش که عمو خبر فوت معصوم خانم را به گوشمان رساند، فکر می‌کردم که آن خانه حالا خیلی ترسناک‌تر از قبل شده‌است اما راستش را بخواهید وقتی دیداری دوباره تازه کردم، فهمیدم که قصه‌گویی‌های معصوم خانم بخشی از جان آن خانه شده‌اند. حقیقت این است که قصه‌ها جاودانه‌اند، حتی اگر گوینده‌شان دیگر آن‌جا نباشد. قصه‌ها یاد قصه‌گویشان را تا ابد نه فقط در چند پاره آجر که در قلب آدم‌ها حتی دخترکی ۶-۷ ساله که سال‌هاست او را ندیده است، زنده نگه می‌دارد.

عنوان صریح و روشن است. این پُست را برای پاره‌ای از توضیحات درباره پُست‌های اخیر گذاشته‌ام. از زمان ساختن این وبلاگ، درباره همه چیز مهم زندگی‌ام حرف زده‌ام. حتی چیزهایی خیلی شخصی که شاید بعدها از به اشتراک گذاشتنشان پشیمان شوم. از روزهای دبیرستان گفته‌ام، از کنکور و بدبختی‌هایش، از بی‌هویتی ناشی از بی‌علایقگی به همه رشته‌های دانشگاهی، از ترم‌های اول دانشگاه، از خوبی‌های روزنامه‌نگاری، از غرغرهایم درمورد دانشگاه و دانشجویانش، از ماجرای اولین عاشق شدنم تا مراحل تمام شدنش، از سختی‌های کنار آمدن با تنهایی، از سرکار رفتنم و بعدتر استعفایم و خیلی چیزهای دیگر. بارها لحن عوض کرده‌ام و موضوعات حرف‌هایم تغییر کرده است. همیشه گفته‌ام که این وبلاگ نشان بزرگ شدنم است. نشان تغییر کردنم و آدم دیگری شدنم. حالا هم همین است. تصمیم گرفتم تمرین کنم همان پُست‌های همیشه را با لحن جدی‌تری بنویسم. اگر از پسش بربیایم، کمتر شخصی‌اش کنم. و این تصمیم‌ها نیز همه از درونم می‌آید.
استارت ماجرا از کمی قبل‌تر است اما نقطه اوجش می‌رسد به اواسط دی‌ماه با همان اتفاقات تلخی که قصد یادآوری‌اش را ندارم. بعد از آن، دیگر نتوانستم بلند شوم. چند روز صبح تا شب در تخت خوابم که کم مانده بود کپک بزند دراز کشیدم و هیچ کاری نکردم. به معنای دقیق کلمه هیچ کار. فقط دراز کشیدم و غصه خوردم. نتوانستم حمام بروم، برای معاینه چشمم پیش دکتر بروم، کتاب بخوانم یا حتی فیلم ببینم. آنقدر همان‌جا دراز کشیدم که آخر سر دخترعموهایم آمدند و از جایم بلندم کردند و قانع شدم که باید کمک بگیرم. حالا چند قرص رنگارنگ دارم که قول داده‌اند کمکم کنند که شب‌ها درست بخوابم و دیگر کابوس نبینم و به قول روانشناسم «شیمی مغزم را تنظیم کنند». همان وقت‌ها بود که تصمیم گرفتم رمان خواندن را کنار بگذارم یا حداقل خیلی کمترش کنم. دکتر گفته بود باید اعتراف کند که افسرده‌ها خیلی وقت‌ها آدم‌های واقع‌بینی هستند اما نمی‌شود با حجم زیادی از واقعیت زندگی کرد، گاهی نیاز به یک جور حالت‌های از سرخوشی و بیخیالی داریم. من اما راستش حس می‌کنم حالا که واقعیت تلخ دنیا اینطور به صورتمان کوبیده شده است، رمان و داستان خواندن برای دور شدن از این فضا یک جورهایی حماقت است. واقعیت غمگینم می‌کند اما دلم نمی‌خواهد از آن فرار کنم. کتاب‌های تاریخ و جامعه‌شناسی را که خیلی وقت‌ها از آن دوری کرده‌ام را دورم ریخته‌ام که هی بخوانم و بخوانم بلکه کمی از این دنیای آشفته سر در بیاورم.
سرتان را درد نیاورم، خلاصه بگویم که از یک جایی به بعد خیلی چیزها معنایشان را برایم از دست داد و این اتفاق ترسناکی بود. انتهایش را نمی‌دانم. راستش را بخواهید از فکر کردن به انتهای همه چیز خسته شده‌ام. می‌خواهم من هم مثل شماها تماشاگر این ماجرا باشم. تا ببینیم این تقدیر -اگر وجود داشته باشد- ما را به کجا می‌برد. هر چه هست امیدوارم آخرش حداقل یک خواب عمیق و با آرامش داشته باشد. همین هم حتی کافیست!

فردا آخرین امتحان این ترم است، ارتباطات سیاسی. عنوان‌ها در ذهنم تند و تند مرور می‌شوند، بازیگران سیاسی، شهروندان، گروه‌های فشار، راستگویی رسانه‌ها، استفاده سیاسی از رسانه‌ها، تطمیع، فشار، دروغ، دروغ، دروغ.
سرکلاس، استاد حرف می‌زند، از بچه‌ها مثال می‌خواهد. یکی از کشته‌شده‌های آبان می‌گوید، آن یکی از قطعی اینترنت حرف می‌زد، یکی دیگر از دستگیری ملیکا، دختر سال پایینی دانشکده. استاد می‌گوید هیچ ترمی این همه مثال عجیب سیاسی نداشته‌ام. بچه‌ها به حرفش می‌خندند. با درد. با غم. با بیچارگی.
لابد سال‌ها بعد هم قرار است برای دانشجوها از مثال‌های این زمان بگوید. اما آن دانشجوهای از همه جا بی خبر چه می‌دانند زندگی در این مثال‌ها یعنی چه؟
فردا آخرین روز این ترم است و آخرین تصویرم از دانشکده، عکسِ آدم‌هایی که دیگر اینجا نیستند، شمع، گل، پارچه‌ی سیاه، دانشجوهایی با چشم‌های گریان، پسر ورودی نود و هشت و نوای غم‌انگیز سه‌ستارش، ماشین پلیس، لباس شخصی‌ها و بعد صدای یکی از دانشجوهاست که می‌گوید «گفتن مراسم رو جمعش کنین.»
فردا قرار است از ارتباطات سیاسی بنویسم. راستش حالا حس می‌کنم معنای همان عنوان‌های پراکنده را هم نمی‌دانم. در اصل هیچ چیز نمی‌دانم. دلم اما می‌خواهد در برگه‌ام فقط یک چیز بنویسم «جای مردان سیاست بنشانید درخت تا هوا تازه شود.»

به تاریخِ 23 دی ماهِ 98

واژه رفتن برای هر کس شکل خاصی دارد. یکی به چمدان فکر می‌کند یکی به فرودگاه و یکی به لیوان خالی قهوه. رفتن اما برای من راهروی خالی دانشکده است. این را زمانی فهمیدم که آخرین روز ترم پنجم بود و بعد از یک علافی طولانی در دانشگاه، خبر به گوشمان رسید که استاد نمی‌آید. هلیا غر غر کنان کیفش را برداشته و رفته بود. ندا هم میان ماندن و رفتن وقتی دید می‌خواهم در کلاسِ آمار فاطمه‌ مهمان شوم، تصمیم گرفت با ما بماند. استاد آمار همان پسر جوانِ سی و یکی دو ساله‌ای‌ است که دوشنبه صبح‌ها با ما کلاس روش تحقیق دارد. اصولا دانشگاه ترم‌های فرد آمار ارائه نمی‌دهد؛ این ترم به خاطر جمعیت زیادی که ترم پیش آمارشان را افتاده‌ بودند، ارائه کرده‌است. کلاس شلوغ بود. جلسه‌ی آخر بود و بعضی‌ها که سابقه ۵ بار افتادن در آمار را داشته بودند، مصرانه می‌خواستند از این استادی که به همه نه تنها ۲۰ که ۲۲ و ۲۱ می‌دهد، نمره قبولی بگیرند و از شر این آمار کوفتی خلاص شوند.
مهمان نشستن سرکلاسی که دوستش نداری، حال عجیبی است. انگار که راوی داستان این کلاس باشی و از دور تقلا کردن دانشجوها برای قاپیدن سوالات امتحان از زبان استاد را ببینی، و خودت هم هیچ استرسی نداشته باشی. شاید دارم کمی سنگدلانه حرف می‌زنم اما تمام احساس آن زمان این است که خدا را شکر درس را پاس کرده‌ام و بعد هم یک «طفلکی‌ها» نثار بقیه کنی. سرگرم همین افکار بودم که یک آن دلم سکوت خواست. به بهانه پر کردن بطری آبم از کلاس بیرون آمدم. رو به روی سایت، کلاس ۱۱۳ است. از مثلثی در استاد محبوبم را در حال تدریس به ترم اولی‌ها دیدم. فاطمه و ندا و هلیا اینجا نیستند که جلویشان مسخره بازی دربیاورم و «فتبارک‌الله و احسن‌الخالقین»ی بخوانم و ندا بخندد و تأییدم کند و فاطمه و هلیا حرص بخورند که کجای این بشر خوشگل است. طبقه دوم آب‌سرد کن ندارد. می‌روم بالا بطریم را پر می‌کنم و وقتی می‌رسم پایین، راهرو را می‌بینم که هیچکس آنجا نیست. همه یا دم فرجه‌ها رفته‌اند خانه‌شان یا داخل کلاس‌ها چپیده‌اند. صدای گنگ استادهای کلاس‌های مختلف در هم می‌پیچد. گاهی صدای خنده دانشجوها هم به آن‌ها اضافه می‌شود. بی حرکت می‌ایستم و به ثانیه‌شمار قرمز رنگ ساعت بزرگ راهرو خیره می‌شوم. لحظه‌ی عجیبی‌ است. امسال سومین سالی است که اینجا هستم و بالاخره حس می‌کنم که دوستش دارم. حس می‌کنم یک جایی از قلبم به این راهرو و به این آدم‌ها تعلق دارد و بعد عقربه را می‌بینم که یک دقیقه جلو‌تر می‌رود و یادم می‌افتد که یک سال و نیم دیگر بیشتر باقی نمانده است. من هم مثل همه مسافرهای این راهرو رفتنی‌ام. فکر می‌کنم که چند بار دیگر فرصت پیش می‌آید که من و این راهرو که احتمالا حجم عظیمی از خاطرات دانشجوهای رفته را در خود جای داده است، تنها باشیم، آن هم با پس زمینه‌ی صدای گنگ استادها.
آنقدر دلتنگی زودرس بهم فشار وارد می‌کند که یک آن می‌گویم شاید بد نباشد ارشد هم بخوانم. انگار که استاد مهلت تحویل کارنوشتی که ددلاینش تمام شده باشد را ۲ سال بیشتر کرده باشد، ذوق می‌کنم. بعد یادم می‌آید که آن وقت دیگر نه هلیا ایران است، نه فاطمه و نه ندا قصد ارشد خواندن دارند و لبخند بر لبم می‌ماسد. باز هم منم و راهرویی که انگار زمزمه می‌کند چیزی به پایان نمانده. کاش می‌شد زمان را فریز کرد و همین جا نگه داشت. همین جایی که می‌دانم هلیا در نقطه‌ای از همین تهران خودمان است و فاطمه و ندا سر کلاس دست راستی نشسته‌اند و استاد محبوبم در کلاس سمت چپی ارتباطات انسانی تدریس می‌کند. کاش انسان مجبور نبود از جایی که دوستش دارد برود. کاش ما مسافر این راهرو نبودیم. کاش نماد رفتن در ذهن من هم چمدان بود، نه راهروی بی دانشجوی دانشکده.