در جستجوی ناکجا آباد

چند وقتی گذشت. ما همچنان هر شب با هم حرف می‌زدیم. حرفامون تمومی نداشت. همون شب اول آیدی اینستاگرامم رو خواسته بود و استوری ها و پست های اینستا هم بهانه ای شده بود برای حرف زدن هامون.
«ح» اصرار داشت که «ا» بویی از حرف زدن های ما نبره. می‌گفت «ا» آدمیه که قبول دوستی معمولی بین دختر و پسر براش سخته و با فهمیدن ارتباط ما ممکنه فکرای بدی بکنه.
و این‌طور شد که ما دوستیِ معمولیِ پنهان خودمون رو ادامه دادیم.
یک شب، پیام داد و گفت «تا حالا از اون چیزکیک هایی که چندلر و ریچل می‌خوردن، خوردی؟»
«آره! دوستم استاد درست کردن چیزکیکه. چند بار برام درست کرده.»
«نه نه. منظورم هر چیزکیکی نیست. دقیقا از همون چیزکیک ها. با پنیر زیاد.»
«خب در اون صورت، نه نخوردم.»
«یه جایی رو می‌شناسم که از اون چیزکیک ها داره!»
«کجا؟»
«به این راحتی که نمی‌گم!»
«چی می‌خوای در ازاش؟»
«با هم بریم اونجا و تو مهمونم کنی!»
«قبوله! حالا کجاست؟»
«نه دیگه. هر وقت رفتنمون قطعی شد، اون موقع حدودش رو می‌گم و بعدش با هم می‌ریم. یه کافه ی کوچیک و بی نام و نشونه.»
درخواست بیرون رفتنش رو هر شب تکرار می‌کرد و من به نحوی می‌پیچوندم. مطمئن نبودم. ارتباطم با پسرای جوون خیلی خوب نبود و می‌ترسیدم وقتی که ببینمش تمام مدت از خجالت عرق کنم و هیچی نتونم بگم. از اون گذشته بحث مامان و بابا هم بود. می‌دونستم ماجرای اینم باید مثل ماجرای محمد، اون یکی دوستِ معمولی پسرم، قایم کنم و خب خیلی سخت بود.
تا اینکه بالاخره تسلیم شدم. روز و ساعت تعیین کردیم. شماره هامونو رد و بدل کردیم و قرار شد تو فلان ایستگاه مترو همدیگه رو ببینیم.
اولین اتفاق عجیب رخ داد. منی که همیشه ی خدا آن تایم بودم، ۴۰ دقیقه دیر به قرار رسیدم! اصلا نمی‌دونم چطور اینقدر دیر شد! از استرس زیاد؟ هیجان؟ ساعت از دستم در رفته بود؟ نمیدونم. فقط میدونم درحالی که از ایستگاه مترو میومدم بیرون و پشت تلفن بهش می گفتم که من شال سبز سرمه، از زمان قرارمون ۴۰ دقیقه گذشته بود.
دیدمش. شبیه همون آدمِ توی عکس هاش بود. یکم قد کوتاه‌تر البته. سلام کردیم و راه افتادیم سمت کافه. اسم کافه رو ازش پرسیدم. با شیطنت خاصی جوابم رو داد. یه کافه ی معروف بود. با عصبانیت ساختگی همراه یه لبخند ریز گفتم پس چرا بهم گفتی یه کافه ی بی نام و نشونه؟ گفت به خاطر اینکه میخواستم با هم بیاییم و مهمونم کنی.
طول کشید تا یخم باز شه و بتونم درست حرف بزنم. رفتارش به آدم احساس راحتی می‌داد. فکر کنم یه دو ساعتی با هم بودیم. با وجود اصرار من، پول کافه رو خودش حساب کرد. اومدیم بیرون و رفتیم پارک لاله یکم نشستیم، بعدم تا دم مترو  رفتیم و خداحافظی کردیم.

+ادامه داره فعلا :)

فکر می‌کنم من بیشتر از هر کس دیگه‌ای از اومدنِ «ح» تو گروهمون خوشحال شدم. تا قبل از اومدنش، بحث های گروه فقط سیاسی بود. کتاب های انتخابی‌شونم همینطور. عملا فقط تماشاگر بودم. چون نه علاقه ای به سیاست داشتم نه اطلاعاتی. اما وجودِ یه آدم سینما دوست باعث می‌شد یه موضوعی باشه که منم بتونم در اون مشارکت کنم. و بالاخره یک شب رسید. شبی که «ح» فیلم سینما پارادیزویِ تورناتوره رو به عنوان اولین فیلم گروه معرفی کرد و من دقیقا همون شب فیلمِ مالنا که کار همون کارگردانه رو دیده بودم و بالاخره تونستم در حد چند تا پی ام تو اون گروه حرف بزنم. چند شب بعد هم یه پوستر از یه ایونت رو فرستادم که قرار بود یه جهانگرد و عکاسِ معروف خارجی فلان تاریخ و فلان ساعت تو فلان گالری بیاد. «ح» به پیامم واکنش نشون داد و گفت که عاشق این عکاسه س. گفتم منم همینطور، حیف که زبانم خوب نیست که باهاش حرف بزنم. جواب داد من کلاس زبان نرفتم اما با دیدن فیلم و سریال خیلی یاد گرفتم.
قبل از اینکه بگم چه جوابی دادم، می‌خوام فلش بک بزنم به همون روزی که عضو گروه شد. از روی کنجکاوی عکسای پروفایلش رو نگاه کردم. چند تاشون پوستر و عکس از سریال فرندز بود! سریالِ محبوب من که ۶ بار از اول تا آخر دیده بودمش. نگم از خوشحالیم وقتی فهمیدم که طرفداره فرندزه. اما در کنار خوشحالی چیزی هم قلقلکم می‌داد. دلم می‌خواست بدونم در چه حد طرفدار فرندزه؟
و اون شب فرصتش فراهم شد. بهش گفتم «من بیشتر با دیدن فرندز زبانم خوب شده.» «فرندز؟ وای شما هم طرفدار فرندزین؟» «آره،من روانی فرندزم. ۶ بار از اول تا آخر دیدمش!» «جدیییی؟ منم ۹ بار دیدمش!»
کافیه که یه طرفدارِ سرسخت فرندز، یکی شبیه خودش رو پیدا کنه. اون وقته که دیگه حرفاشون تمومی نداره. پشت سر هم با هیجان پیام می‌دادیم. کم کم به این نتیجه رسیدیم که ممکنه بقیه ی اعضا از پیام هامون عصبی بشن. از همه ی گروه عذرخواهی کردیم و همون موقع «ح» اومد پی وی من و دوباره حرف زدن هامون رو از سر گرفتیم.خیلی زودتر از چیزی که فکرشو می کردم فعل هامون از جمع به مفرد تبدیل شد. تا نیمه های شب پیام دادیم و من به خاطر اینکه فردا صبحش کلاس داشتم ازش خداحافظی کردم و خوابیدم.
فردا شب، دوباره پیام داد و باز حرف زدیم. این سری علاوه بر فرندز، فیلم های نولان و بعضی کارگردان های دیگه هم به موضوعات حرفامون اضافه شده بود. و این ماجرا تا چند شب ادامه داشت. همون وقت ها بود که فهمیدم «ح» در واقع پسرعمه ی مامانِ «ا» عه و با وجود دور بودن نسبت فامیلیشون، خیلی نزدیک و صمیمی بودند و از بچگی با هم بزرگ شده بودند.
بچه های گروه کم کم تصمیم گرفتند روزی رو تعیین کنند و همه مون دورِ هم جمع شیم و بحث و گفت و گوهای بیشتری داشته باشیم. از «ح» پرسیدم میاد یا نه. هم می‌خواستم از نزدیک ببینمش هم نمی‌خواستم. می‌دونستم وقتی ببینتم می‌فهمه چقدر خجالتی و ساکت تر از فاطمه ای هستم که تو فضای مجازی‌عه.
اون سه شنبه ای که تعیین کرده بودیم رسید و «ح» نیومد به جمعمون. گفت خواب مونده و نتونسته خودش رو برسونه. غیر از این مورد، روز خوبی بود. بالاخره یکم با بچه ها ارتباط گرفته بودم و خوشحال بودم.

+ادامه ی ماجرا رو در پست های بعدی میگم.

بعد از مشکلی که چند سال پیش برای بلاگفا به وجود اومد، تمامِ پُست های باقی مونده ی وبلاگم رو کپی کردم و برای خودم نگه شون داشتم. چند وقت پیش، زمانی که داشتم لپ تاپم رو برای تعمیر کردنش خالی می‌کردم، چشمم خورد به نوشته هام. هوس کردم بازشون کنم. یادم افتاد که اون زمان چقدر از روزمرگی هام می‌نوشتم. از کوچک ترین چیز های زندگی. از غم و ناراحتیِ روزای آخر سال اول دبیرستانم، زمانی که چند تا از دوستام قرار بود رشته ای غیر از انسانی رو انتخاب کنند و ما از هم جدا می‌شدیم و خیلی خاطرات دیگه.
نوشته بودم که می‌خوام از اتفاقات این مدتم بگم. خوندنِ اون پُست های قدیمی تشویقم کرد که دوباره از زندگیم و روزمرگی هام بنویسم. برای گفتنشون زبانِ محاوره رو انتخاب کردم. مثل اون وقت ها. نمی‌خوام با سخت گرفتن، خودمو اذیت کنم. محاوره رو انتخاب کردم که شاید راحت تر حرف بزنم.
سه ماهِ دیگه میشه یک سال. یک سالی که تحول بزرگی به زندگیم وارد شد. شاید چند سال دیگه بهش نگم بزرگ اما برای الان بزرگه. چون تغییرم داده. اونقدری تغییرم داده که می‌تونم بگم فاطمه ی پارسال و فاطمه ی امسال تفاوت چشم‌گیری با هم دارند.
آبان ۹۶ بود. دو ماه بود که دانشگاه رفته بودم و اصلا دوستش نداشتم. تصورم از دانشگاه خیلی فرق داشت. دلم می‌خواست دوستی های فارغ از جنسیتی بینمون باشه. دختر و پسر. اکیپ بشیم و بگردیم و بچرخیم و به اصطلاح «جوونی کنیم». اما این شکلی نشده بود. از ۵۹ نفر ورودی روزنامه نگاری، ۸ تا پسر داشتیم. یه تعداد کمی از بچه های روابط عمومی و مطالعات ارتباطی هم بودند. چند تا از پسرا از اون دست آدم های مذهبی بودند که تنها ارتباطشون با دخترا در حدِ جواب سلام بود. چند تای دیگه شون چشمشون فقط به کتاب درسی هاشون بود و ۲-۳ نفرِ باقی مونده هم خجالتی بودند و کافی بود دختری ازشون سوالی بپرسه که لپ هاشون گل بندازه و خودشونو تو دانشکده گم و گور کنند.
اواسط آبان، یکی از پسرای درس‌خون دانشگاه (که با وجود درس‌خون بودنش اصلا ادب و تربیت نداشت و این رو بعد ها فهمیدیم) سر آنتراکِ کلاس مبانی ارتباطات، دوست من «ل» که دختر فعالی تو بحث های سرکلاس بود رو صدا زد. یکم با هم صحبت کردند و «ل» اومد سر جاش نشست. ازش پرسیدم آقای فلانی چیکارت داشت. جواب داد «دارند یه گروهی درست می‌کنند از آدمایی که فکر می‌کنند تو زمینه ی روزنامه نگاری فعال‌تر و علاقه‌مندترن. ازم پرسید که می‌خوام عضو گروهشون بشم یا نه. منم قبول کردم. بهم گفتند اگه دوستت هم همچین آدمیه، عضوش کن.» حقیقتش رو بخوایید، ته دلم می‌خواستم که عضو شم. بدم نمیومد که یکم بیشتر با بچه ها آشنا شم اما می‌دونستم که نه اونقدر فعالم و نه اونقدر اطلاعات دارم که به درد اون گروه بخورم. برای همین با «ل» مخالفت کردم. بهش گفتم که من نمی‌تونم فعالیت کنم. اما دوستم اصرار کرد و گفت چیزی نمیشه و همون لحظه من رو عضو گروه تلگرامی‌شون کرد. ۸ نفر بودیم تو گروه. دو تا پسر از بچه های دانشکده ی خودمون، یه پسر از بچه های حقوق و بقیه هم دخترای هم رشته ی خودمون. چند وقتی گذشت و اواخر آبان شد. همون پسر که من اینجا بهش «ا» می‌گم یه پسرِ دیگه رو عضو گروه کرد و بلافاصله این پیام رو داد «یکی از دوستام رو عضو کردم. رشته ش سینما عه و قراره تو معرفی فیلم های گروه بهمون کمک کنه.»
و همه ی ماجرا از اون زمان شروع شد.
+برای طولانی نشدن پُست بقیه ش رو به مرور زمان تو پُست های بعدی می‌گم.

+چون ماجرای طولانی ایه و بخشی از زندگیمه، نخواستم اسم کامل آدما رو بنویسم،شاید دوست نداشته باشند.

+هنوز نمیدونم چه عنوانی برای این چند رشته پُست باید انتخاب کنم. احتمالا نام عوض میشه.

سفر یزد چیزی بود که مدت ها انتظارش را می کشیدم اما همزمانی با حال روحی خرابم، تمام لذتش را ازم گرفت. چهاردهم فروردین بود که راه افتادیم. گرمی هوا و بدتر از آن شلوغی مکان های تاریخی-با وجود تمام شدن عید- شرایط را خیلی بدتر کرد. البته هر کس نداند خودم خوب می دانم که همه اش بهانه بود. این فکر های توی سر خودم بودند که نمی گذاشتند از چیزی لذت ببرم. فکر هایی که به موقع ازشان اینجا می نویسم.

یزد اما با تمام سختی هایش، قسمت خوبی داشت که نمی توانم ازش بگذرم. لذت دیدنِ کویر. صحنه ای که دلم می خواهد هزار بار دیگر هم تجربه اش کنم. هوا کم کم داشت تاریک می شد و مردمی که تمام مدت جیغ زده و شادی کرده بودند در حال برگشتن بودند. حالا کویر خودش بود. خودش با سکوت مرگبار و عجیبش. هوا تاریک می شد و شن های داغ رفته رفته خنک می شدند. روی تپه دراز کشیدم و به آسمانی زل زدم که ستاره هایش آرام آرام خودشان را به نمایش می گذاشتند. هر چقدر هوا تاریک تر میشد، ستاره های بیشتری معلوم می شدند. به مامان گفتم:" باورت میشه این ستاره ها خیلی سالِ پیش مرده ان و الان نورشون داره به ما میرسه؟دنیا همینقدر بزرگه و ما همینقدر کوچیک". آسمان با تمام وسعت پهن بود جلوی چشمانمان. شن های زیر بدنمان خنکی ملسی داشتند. آنقدر حال عجیبی بود که نمیخواستم هیچ وقت تمام شود. شب کویر اما سکوت ترسناکی دارد. به قدری ساکت است که حس میکنی در خلأ شناوری. از همه جا جدایی. از همه ی آدم ها، فکر ها، ماجراها. انگار در نقطه ای قرار داری که در هیچ نقشه ای نیست. درست وسطِ ناکجا...

+من بلد نیستم خوب بنویسم و توصیف کردنم قوی نیست اما دلم می خواست چیزی از کویر اینجا به یادگار داشته باشم!

+عکس از شب کویر ندارم. باید به همینی که گرفتم دل خوش کنم :(

چند وقت شد نبودنم؟ یک ماه؟ دو ماه؟ چندان فرقی هم نمی کند. آنقدر اتفاقات زیادی در این مدت افتاد که انگار چند سالی بزرگ ترم کرد. نمی دانم چرا وسط این همه ارائه و کنفرانس و امتحان، یکهو دلم هوای اینجا را کرد. همین روز ها می آیم تا بگویم. حرف زیاد دارم. باید بگویم این گذر سال ها نیست که آدم را عوض می کند، بلکه حضور تجربه های جدید است. من الان فاطمه ای هستم که خیلی سخت فاطمه ی دو ماه پیش را می شناسم...

همیشه روزهای پایانی سال، سه کار انجام می دهم که خیلی لذت دارد!

یک جمع بندی از سالی که گذشت می نویسم. کلا دو بار در سال جمع بندی مینویسم. یکی روز تولدم و دیگری اواخر سال. جمع بندی روزِ تولدم بیشتر به خودم و تغییرات شخصیتی ام مربوط است ولی جمع بندی آخر سال درباره ی اتفاقاتی ست که روی زندگی ام تأثیر گذاشتند و باعث می شود یک دور کل سال را مرور کنم و گاها سری به دفتر روزانه نویسی ام بزنم.

یک لیست از اهداف و آرزوهای سال بعدم تهیه می کنم. معمولا آن را صفحه ی اول سررسید سال جدید می نویسم. آخر سال که می شود، به اهدافی که نوشته بودم برمی گردم. قشنگ ترین لحظه آن وقتی ست که می بینم به اکثر شان رسیده ام!

و آخرین کار هم نوشتن یک لیست از تفریحات دو هفته ی عید است! سال قبل که به یمن کنکورِ عزیز، هیچی از عید نفهمیدم. اما امسال با ذوق دنبال تهیه ی لیستم هستم که احتمالا به مرور زمان کمی تغییر میکند.

معمولا شروع یک سریال جدید، یک اعتیاد خانمان سوز جدید است اما با این حال لذتی دارد که در هیچ چیز یافت نمی شود :) و از آن جایی که قرار است عید حسابی خوش بگذرد، سریال "This is us" را برای دیدن انتخاب کرده ام. تعریفش را زیاد شنیده ام و 3 قسمتی هم دیده ام. حالا وقتی کامل دیدم (فعلا دو فصلش آمده) نظرم را می نویسم.

برای فیلم یک لیست پر و پیمان از فیلم های اسکار امسال نوشته ام. اصلا نمی دانم وقت می شود همه شان را کامل ببینم یا نه. اما اصرارم به این ها بیشتر است:

Three billboards outside Ebbing,Missouri

The shape of water

Lady bird

Call me by your name

Coco

فیلم ایرانی هم احتمالا "رگ خواب" و "نگار" و "هفت دقیقه تا پاییز" را ببینم.

و اما کتاب!

اوایل سال 2018 برای چالش کتاب، با اعتماد به نفس خیلی زیاد، 78 تا کتاب انتخاب کردم و الان با گذشت دو ماه و خرده فقط ده تا کتاب خوانده ام که حقیقتا خجالت آور است! عید هم از بس درگیر مهمانی رفتن و مهمان آمدن هستیم، نمیدانم آن آرامش همیشگی کتاب خواندنم برمی گردد یا نه.

اما این سه کتابی ست که برای این روز ها در نظر گرفته ام:

"مردی در تاریکی" اثری از پل استر که کتاب قبلی اش مرا حسابی شیفته ی خود کرد!

"شگفتی" کتابی که فیلمش هم تازگی اکران شد و من آنقدر عاشق شخصیت آگی شدم که تصمیم گرفتم کتابش را هم بخوانم.

"ربه کا" (احتمالا اگر وقت شد فیلمش را هم می بینم)

+ دنبال یک کتاب عاشقانه ام. کتاب کم حجم و دلنشین. پیشنهادی دارید؟

و قرار است کتاب "مارک و پلو"ی منصور ضابطیان عزیزم را هم بازخوانی کنم.

برای اینکه حس نکنم تعطیلاتم به بطالت گذشته، تمرین تایپ ده انگشتی و خواندن مقاله های عکاسی خبری را هم در برنامه گنجانده ام :)

برنامه ی شما برای عید چیست؟

+ذوق سفر هم دارم! از سیزدهم تا هفدهم.مقصد را هم بعدا میگویم D:

دختر:    به نظر تو، من اشتباه نکردم؟

استاد:     نصف قرارت مونده...به همین زودی جا زدی؟

دختر:    نه.جا نزدم.اول فکر کردم نکنه اتفاقی براش افتاده،بعد گفتم شاید خبر بده...ولی حالا،به نظرم ایراد از منه...گدایی همه جورش بَده،گدایی عشق که از همه ش بدتره...وقتی فکر می کنم، می بینم به همه چی پشت پا زدم و زندگی مو گذاشتم سر یه قراری که...تو میگی من سبک شدم؟

استاد:    خب عشق آدمو سبک می کنه،ولی سبک نمی کنه...

دختر:    نمی فهمم چی می گی...

استاد:    عشق باعث شده تو یه سال بابت یه کلمه حرف صبر کنی و وقتش که شد،به همه چی پشت پا بزنی و بیای اینجا.فقط آدمی که عشق سبکش کرده باشه، میتونه یه همچین کاری بکنه. ولی وقتی می گی سبک شدی، منظورت اینه که خودتو پایین آوردی. حتی اگه اون هیچ وقت نیاد،عشقش کاری کرده که تو پَر دربیاری و کارایی بکنی که فکرش رو هم نمی کردی. اگه منظورت از سبک شدن بالا رفتنه،سبک شدی؛ ولی اگه منظورت از سبک شدن کوچیک شدنه،عاشق هر چی کوچیک تر باشه،بالاتر می ره.

دختر:    فکر نمی کنی همه ی این حرفا تو ادبیات اینقدر قشنگه؟زندگی با ادبیات فرق داره...

استاد:    همه ی این حرفا واسه اینه که زندگی یه خرده شبیه ادبیات بشه...

فیلم «شب های روشن» - فرزاد مؤتمن

نوشته های سال قبلم پر است از تشویق و ترس از آینده. از کنکور و مهم تر از آن، انتخاب رشته. حالا که اینجا نشسته ام و تایپ می کنم، دانشجوی ترم دوم هستم و می خواهم از الانم بگویم. از اینکه چه احساسی به رشته و آینده ام دارم و مردم درباره ی آن چه فکر می کنند و چه می گویند.

ایده ی نوشتن درباره ی این موضوع وقتی به ذهنم آمد که در مقدمه ی کتاب چای نعنا به این جمله برخوردم و تصویری از آینده ام جلوی چشمانم آمد:

[ادامه ی مطلب]

هر از گاهی که پیام های قشنگ میبینم، تازه یادم می آید حرف های خوب، هر چند کوتاه چقدر می تواند حال و هوای آدم را عوض کند...

+ کامنتِ معلم ادبیاتِ دبیرستانم زیرِ پست اینستاگرامم که در مورد جشن امضای سفرنامه ی منصور ضابطیان بود.

میخواستم که فراموشش کنم. باید فراموشش میکردم. اما دقیقا از همان روز نامِ تمام کوچه و خیابان ها، تمام مغازه ها، رستوران ها، نویسنده کتاب های دانشگاه، هم نامِ او شد. هر کجا سر می گرداندم، او بود. و من آواره ای در کوچه و خیابان هایی به نامِ او.
آخرین بار وقتی که تصمیم گرفتم چشمم را به تمام نام های اطرافم ببندم، رهگذری تلفن به دست نامِ او را گفت،با یک «جان» کنارش.
و همان جا شکستم.
او فراموش شدنی نبود.
و من تا ابد آواره ای بودم در دنیایی که پر بود از او و خاطره هایش.
+ رسم دنیا را نمیفهمم. این چه رازی ست که هر زمان کسی در دنیا فکرت را مشغول کرده باشد، همه جا نامِ او را میبینی؟ آخ که چقدر این لحظه ها تلخند.

+ به موضوعات وبلاگم نگاه می کنم. بدون تردید جایش در "دلتنگی"ست...